Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν επικίνδυνο και βαθιά αντιδραστικό αυτό που συμβαίνει με οτιδήποτε δεν τελεί με κάποιο τρόπο υπό την αιγίδα της κυβέρνησης ή των δικών της παιδιών (όπου παιδιά βάλτε από φιλικά συμφέροντα, φιλικά ταλέντα ως φιλικούς δημοσιογράφους ή δημοσιολογούντες). Η πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων στο Σύνταγμα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Προφανώς δημιουργήθηκε “αντι-εκδήλωση” από την Περιφέρεια Αττικής αλλά δεν αρκούσε μόνο αυτό. Έπρεπε να πάρει η μπάλα κοινό, καλλιτέχνες και βέβαια τη δημοτική αρχή.
Για αρχή, το κοινό – σύμφωνα με τους επικριτές της εκδήλωσης του Δήμου Αθηναίων – ήταν άντρες, μεταναστευτικού προφίλ και γενικώς επικίνδυνοι αριστερίζοντες και λούμπεν στοιχεία. Όχι, δεν υπήρχε κάποιου είδους face control στις τέσσερις άκρες της Πλατείας Συντάγματος, ούτε τσέκαρε κανείς διαβατήρια. Απλά όπως πέρυσι κάποιοι έσπευσαν να βαφτίσουν υποτιμητικά «μεταναστάκι» την μελαχρινή κορούλα της παρουσιάστριας της εκδήλωσης που ανέβηκε με τη μαμά της και τον δήμαρχο κ. Δούκα στη σκηνή για την αντίστροφη μέτρηση, έτσι και φέτος έπρεπε να δημιουργηθεί ένα αφήγημα ότι στο Σύνταγμα πάνε οι «περιθωριακοί». Κι αν δεν ισχύει, τι πειράζει;
Η αλήθεια είναι ότι σε κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα στην κεντρική εκδήλωση η οποία σταθερά διοργανώνεται στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, μπορούν να πάνε όλοι και όλες και συχνά και λογικά πάνε και αρκετοί άνθρωποι που δεν έχουν πολλές εναλλακτικές για το αίσθημα του «ανήκειν» που τόσο περισσότερο αναγκαίο μοιάζει να είναι στις γιορτές. Εδώ έχει σημασία να μιλήσουμε και για την προσβασιμότητα, η «φιέστα Δούκα» ήταν προσβάσιμη και σ΄αυτό συνέβαλε κι η εξαιρετική Σοφία Ρομπόλη, που έκανε τη διερμηνεία στη νοηματική.
Εν συνεχεία, οι καλλιτέχνες. Τέσσερις κορυφαίοι καλλιτέχνες, που γεμίζουν τα μαγαζιά που εμφανίζονται και γι΄αυτό οι εμφανίσεις τους σταθερά παίρνουν παράταση, που οι συναυλίες τους γίνονται sold out σε κάθε πόλη, βαφτίζονται «μειοψηφικοί», «αριστερούληδες», «αντιτουριστικοί» που ανέβηκαν στη σκηνή για να κάνουν προπαγάνδα υπέρ – άκουσον άκουσον- της Χαμάς και του ΠΑΣΟΚ. Γιατί ως γνωστόν, όσοι και όσες – ΟΗΕ και Διεθνούς Αμνηστίας συμπεριλαμβανομένων – θέλουμε να μπει ένα τέλος στη γενοκτονία στη Γάζα, είμαστε φιλοτρομοκράτες με σύμβολο την παλαιστινιακή σημαία ή μαντήλα. Γνωστή τρομοκράτισσα άλλωστε είναι και η Κέιτ Μπλάνσετ, που πέρυσι έκανε «ακτιβισμό» με φόρεμα στα χρώματα της Παλαιστίνης στο Φεστιβάλ των Καννών…
Μην φανταστείτε ότι ανέβηκαν στη σκηνή και φώναξαν συνθήματα, το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» τραγούδησαν του Ρασούλη και του Λοΐζου με μαντήλες στη πλάτη στο πλαίσιο μιας επιθεωρησιακού τύπου μουσικής παράστασης που ξεκινούσε το 1945 και έκλεινε στο 2025. Κάπου εκεί, κι ενώ η παράσταση βρίσκεται χρονικά στη δεκαετία του ‘80 και στην «Αλλαγή» ο πράσινος ήλιος του ΠΑΣΟΚ ήρθε να ερεθίσει εκ νέου τα ένστικτα των γαλάζιων δημοσιολογούντων – επίσημων κι ανεπίσημων, ανώνυμων, επώνυμων και ψευδώνυμων. Μια φωτογραφία ήταν αρκετή για να θεωρηθεί όλη η εκδήλωση προπαγάνδα υπέρ του ΠΑΣΟΚ και συνωμοσία του Δούκα να μας μετατρέψει σε «πρασινοφρουρούς» με τα λεφτά των Αθηναίων!
Μιλώντας για λεφτά, το κόστος της εκδήλωσης έγινε επίσης θέμα. Ήταν περισσότερα τα χρήματα που κόστισε η φετινή φιέστα; Όχι. Αντιθέτως το σύνολο εξόδων του Δήμου Αθηναίων για τις εκδηλώσεις Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς ήταν μικρότερο από πέρυσι και πρόπερσι. Και σίγουρα δεν ήταν ανάλογο εκείνης της αλήστου μνήμης και σπατάλης Πρωτοχρονιάς επί lockdown όταν υποδεχόμασταν το 2022 με μια εικοσάλεπτη (!) εμφάνιση ενός και μόνο καλλιτέχνη στον Λόφο Λυκαβηττού χωρίς κόσμο ύψους 217.000 ευρώ.
Και φτάνουμε στη Δημοτική Αρχή. Εδώ, έχουμε έναν Δήμαρχο που μπαίνει στο στόχαστρο επειδή δεν είναι γαλάζιος. Αν ήταν γαλάζιος θα εξέφραζε το «όλον» των δημοτών. Αλλά τώρα, είναι κι αυτός περιθωριακός και -γιατί όχι;- διχαστικός. Δίχασε γιατί επέλεξε καλλιτέχνες που είναι ενεργοί πολίτες και κάποιοι από αυτούς έχουν κομματική ταυτότητα (όχι πράσινη).
Δίχασε – γιατί σύμφωνα με τους υπέρμαχους της δημοκρατίας α λα καρτ- δεν παρενέβη στο περιεχόμενο της εκδήλωσης. Δίχασε τελικά, γιατί δεν επέλεξε ένα ακόμη ποπ συγκρότημα ή καλλιτέχνη να ερμηνεύσει τις μεγάλες του επιτυχίες και να κάνουμε μια χαρά πρωτοχρονιά κι αναγκαστήκαμε να υποστούμε το μάθημα Ιστορίας του Δεληβοριά που μέσα από τις πρόζες του, τις φωνάρες της Μποφίλιου και της Φριντζήλα και τις μιμήσεις του Αλευρά, θυμηθήκαμε τα δεινά και τα ευτράπελα του πολύπαθου λαού μας. Με Μίκη και Χατζηδάκι, με Κηλαηδόνη και Χατζή, με Πλέσσα και Λοΐζο.
Είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να μην του αρέσει μία μουσική παράσταση επιθεωρησιακού χαρακτήρα και είναι αναμενόμενο όταν η εκδήλωση γίνεται δημοτική δαπάνη να σχολιάζεται κι εντονότερα. Είναι όμως φαιδρό οτιδήποτε είτε ασκεί κριτική, είτε απλά δεν «λιβανίζει» την κυβέρνηση να βαφτίζεται «τοξικό», «διχαστικό», «μειοψηφικό» και να μετατρέπεται σε μέγα δίλημμα. Και τελικά, είναι λυπηρό η ιδεοληψία και ο σεχταρισμός να φτάνουν να σχετικοποιούν μια σφαγή όπως αυτή στη Γάζα. Ο πολιτισμός ήταν, είναι και θα είναι και μέσο αφύπνισης. Είτε αρέσει στην εκάστοτε κυβέρνηση, είτε όχι.
