Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ένας πολιτικός που άφησε έντονο αποτύπωμα στην πορεία της χώρας.
Ο αποθανών δεδικαίωται λέει ο θυμόσοφος λαός, χρησιμοποιώντας τη ρήση της Καινής Διαθήκης ως προτροπή να μην σπιλώνεται η μνήμη των νεκρών.
Με τη ρήση στην πλειοψηφία των περιπτώσεων θανάτων πολιτικών να μεταφράζεται σε αγιογραφίες.
Ο σεβασμός είναι απαραίτητος στην προσέγγιση των πολιτικών που έγραψαν ιστορία, ωστόσο απαραίτητο στοιχείο είναι και η αλήθεια.
Το να τοποθετούμε τα γεγονότα στο σωστό πλαίσιο και να προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε, μαθαίνοντας από την εξέλιξη και τις συνέπειες των αποφάσεων.
Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ένας πρωθυπουργός που οι αποφάσεις του – σωστές ή λανθασμένες- υπήρξαν καθοριστικές για τη διαδρομή της χώρας σε πολλαπλά επίπεδα. Άρα δεν μπορεί να μην κριθούν από την Ιστορία.
Δεν μπορεί να του χρεώσει κανείς ότι επένδυσε στην ακινησία. Το αντίθετο. Υπήρξε μάλλον υπερκινητικός. Και σε πολλά επίπεδα. Ήταν ο Σημίτης του ευρώ, ο Σημίτης του Χρηματιστηρίου, ο Σημίτης των εξοπλιστικών, ο Σημίτης των Ιμίων, ο Σημίτης της «Μαδρίτης», ο Σημίτης του «Ελσίνκι», ο Σημίτης της σύγκρουσης με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο Σημίτης του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ»…
Η κριτική προσέγγιση των αποφάσεων του ωστόσο, μέσα – έστω – και από τα προσωπικά «γυαλιά» του καθενός, που διαμορφώνουν μία ξεχωριστή εικόνα της πραγματικότητας είναι απαραίτητη.
Στην πολιτική δεν υπάρχουν άλλωστε άγιοι και διάβολοι. Υπάρχουν ιδεολογίες, δεδομένα συμφέροντα και ιδιαίτερες συνθήκες που επιβάλλουν ή καθοδηγούν αποφάσεις.
Οι πολιτικοί και όσοι εκτίθενται έχοντας λόγο και ευθύνη στα κοινά κρίνονται τόσο τη στιγμή που λαμβάνουν αποφάσεις, όσο και στη συνέχεια όταν αυτές δείξουν τις συνέπειες που είχαν.
Και όταν μιλάμε για αποφάσεις εννοούμε τόσο τις αποφάσεις που ελήφθησαν όσο και τις αποφάσεις που επελέγη να μη ληφθούν.
Συνυπολογίζοντας και τις συνθήκες που διαμόρφωναν την εκάστοτε συγκυρία.
Εν ολίγοις οι πολιτικοί ζώντες και νεκροί, κρίνονται τόσο για τις πρωτοβουλίες τους να κινηθούν προς μία κατεύθυνση, υπολογίζοντας τις συνέπειες, όσο και για την επιλογή τους να μείνουν ακίνητοι και κρατώντας ακόμα και την αναπνοή τους να προσπαθούν να περάσουν απαρατήρητοι, στα δύσκολα. Κάτι που επίσης έχει τις δικές του συνέπειες.
Συνέπειες έχει ακόμα και η οπισθοχώρηση σε μία δρομολογημένη πορεία με γνώμονα το πολιτικό συμφέρον.
Ως εκ τούτου «άγιοι και δαίμονες» δεν υπάρχουν στην πολιτική, έστω και αν οι «διαβολικές αποφάσεις», όπως λέει ένας πολύπειρος διπλωμάτης είναι συνήθως πιο δημοφιλείς…
Και εφόσον ο θάνατος δεν σβήνει τις συνέπειες των αποφάσεων όπως έλεγε ο Βολταίρος, στους «ζωντανούς χρωστάμε σεβασμό και στους νεκρούς χρωστάμε την αλήθεια»…
