Ο δρόμος προς τη κορυφή δεν είναι ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Πόσο μάλλον, όταν η κορυφή αφορά τα ηνία του ΠΑΣΟΚ και αντίπαλος σου είναι ο πανίσχυρος… πράσινος Άκης. Ο Κώστας Σημίτης, ωστόσο, το μακρινό 1996 απέδειξε πως ήταν ένας πολιτικός που δεν φοβάται ούτε τις προκλήσεις ούτε τις συγκρούσεις αν το διακύβευμα είναι η… κορυφή.
Στις αρχές του 1996 το ΠΑΣΟΚ είναι στην «εντατική». Ο Αντρέας Παπανδρέου βρίσκεται στο Ωνάσειο και οι διάδοχοι του είναι έτοιμοι για την μεγάλη μάχη. Η παραίτηση του Παπανδρέου από την προεδρεία φουντώσει τις παρασκηνιακές συγκρούσεις και οι δελφίνοι της εποχής βγαίνουν στο προσκήνιο.
Έτσι, μετά την παραίτησή Παπανδρέου, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ καλείται να εκλέξει πρωθυπουργό μεταξύ των Σημίτη, Τσοχατζόπουλου, Αρσένη και Χαραλαμπόπουλου.
Στον δεύτερο γύρο, παρά το γεγονός ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλος θεωρείτο φαβορί για την εκλογή του, η άνοδος της εκσυγχρονιστικής τάσης και των υποστηρικτών της εντός του Κινήματος ανέτρεψαν τα προγνωστικά. Ο Κώστας Σημίτης επικράτησε με 86 έναντι 75 ψήφων του Άκη Τσοχατζόπουλου και στις 22 Ιανουαρίου 1996 ορκίστηκε πρωθυπουργός.
Με τον πρωθυπουργικό αέρα, ο Κώστας Σημίτης, καλείται να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στο 4ο Συνέδριο. Εκεί τον περιμένει για την μεγάλη ρεβάνς ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο οποίος εκτιμάται πως ελέγχει το κόμμα.
Μόλις μια εβδομάδα πριν την έναρξη των διαδικασιών ο Αντρέας Παπανδρέου πεθαίνει. Για ορισμένους το γεγονός αυτό θεωρείται κρίσιμο καθώς εκτιμάται πως απελευθερώνει δυνάμεις και δυναμικές που σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να μην είχαν αποτυπωθεί. Ωστόσο, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι τίποτα άλλο από την απώλεια του Αντρέα Παπανδρέου.
Το επεισοδιακό συνέδριο
Από τις πρώτες ώρες του συνέδριου τα πράγματα αποδεικνύονται ζόρικα, το κλίμα μυρίζει μπαρούτι, και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ είναι μοιρασμένος σε δυο κομμάτια. Ο Άκης ετοιμάζει την δική του αντεπίθεση του με στόχο τα ηνία του κόμματος, η κομματική γραφειοκρατία είναι έτοιμη για τον δικό της ιστορικό συμβιβασμό, όπου ο Σημίτης θα έχει τη κυβέρνηση και ο Άκης το κόμμα, ενώ πολλά στελέχη ασκούν σκληρή κριτική στα πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ.
Το «θείο βρέφος» του Κινήματος, Kώστας Λαλιώτης, βλέποντας τη κατάσταση να ξεφεύγει και τον κίνδυνο της διάλυσης να πλησιάζει, καταθέτει τη πρόταση του συμβιβασμού, τασσόμενος υπέρ της διαρχίας. «Να προχωρήσετε στη λυτρωτική πράξη για όλο το ΠΑΣΟΚ, σε ένα δίδυμο. Εσύ αγαπητέ Κώστα, ως πρωθυπουργός της χώρας και εσύ αγαπητέ Άκη ως πρόεδρος του Κινήματος. Αυτό είναι το δίδυμο» είχε πει.
Ο Κώστας Σημίτης όμως δεν είναι διατεθειμένος για συμβιβασμούς. Θέλει μετά τη κυβέρνηση και το κόμμα και έτσι δεν διστάζει να δηλώσει πως αν χάσει το συνέδριο θα παραιτηθεί και από πρωθυπουργός. Τα όσα ακολουθούν στον χώρο του συνεδρίου θα μείνουν στην ιστορία.
Τελικά, η τακτική του Σημίτη… απέδωσε και με 2.732 ψήφους (53,77%) επικράτησε του Τσοχατζόπουλου που συγκέντρωσε 2.324 ψήφους (46,23%).
Με την ισχύ της κυβέρνησης και τη σφραγίδα του κόμματος, ο Κώστας Σημίτης οδηγεί το ΠΑΣΟΚ σε δυο εκλογικές νίκες έναντι της Νέας Δημοκρατίας, στην αναμόρφωση της Ελλάδας, αλλά και στην σχεδόν πλήρη αλλαγή της φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ.
Το 1996 όμως θα μείνει στην ιστορία καθώς εκείνο το χρόνο ο Κώστας Σημίτης απέδειξε πως ήταν ένας πολιτικός με μεγάλες φιλοδοξίες αλλά και συγκρουσιακή διάθεση αν αυτό χρειαζόταν ώστε να πετύχει τους στόχους του.
