Μία συναυλία για το Θάνο Μικρουτσικο…
Μία συναυλία του ΚΚΕ και της οικογένειας του Θάνου Μικρούτσικου…
Μία συναυλία με πάνω από 25.000 κόσμο…
Μία συναυλία για τα πέντε χρόνια απουσίας του Θάνου Μικρούτσικου…
Μία συναυλία με το Θάνο ανάμεσα μας. Γιατί την Κυριακή ο Θάνος ήταν ανάμεσα μας. Ήταν στο ΣΕΦ.
Διηύθυνε την ορχήστρα…
Καθόταν στο πιάνο και μας κοιτούσε…
Τραγουδούσε μαζί μας.
Μας κρατούσε το χέρι κάθε φορά που γεμίζανε τα μάτια μας δάκρυα.
Μας ψιθύριζε τα λόγια των μεγάλων ποιητών που εκείνος έκανε τραγούδια…
Ήταν εκεί και γελούσε αυτάρεσκα στο χρόνο που δεν μπόρεσε να σβήσει τα τραγούδια του…
Στο ΣΕΦ ήταν η Μάγδα Φύσσα και κάπου εκεί δίπλα τριγυρνούσε ο Παύλος.
Στο ΣΕΦ ήταν και τα 57 παιδιά που σκοτώθηκαν στα Τέμπη…
Στο ΣΕΦ ήταν και οι Παλαιστίνιοι που σκοτώθηκαν στη Γάζα…
Στο ΣΕΦ ήταν όλοι έδωσαν τη ζωή τους στους αγώνες…
Και όσοι παλεύουν σήμερα…
Στη σκηνή ζωντάνεψαν τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρεχτ…
«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΨΗΛΑ ΛΕΝΕ: ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά.
Ομως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους
μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα.
Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από την μάνα.
Εχει τα δικά της
απαίσια χαρακτηριστικά.
Ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό,τι άφησε όρθιο
η ειρήνη τους».
[…]
«Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Ξέρει να σκέφτεται»…
Το Θάνο, τη μουσική των παιδικών μου χρόνων και της ενήλικης ζωής μου, την Κυριακή μου τον σύστησε ξανά ο Γιώργης.
17 χρονών ο Γιώργης και ήθελε να πάει στη συναυλία για το Θάνο…
Στη συναυλία του Θάνου…
Και ο Γιώργης δεν έχασε λέξη.
Τραγουδούσε δίπλα μου, πιο δυνατά από τους τραγουδιστές.
Ξεχώριζε η φωνή του.
Ένας Γιώργης 17 χρονών τραγουδούσε όλο το Θάνο.
Σαν να ήταν δίπλα του και να του έλεγε τους στίχους.
Να του έδινε το ρυθμό.
Σε όλα.
Στα Πολιτικά, στην Καντάτα για τη Μακρόνησο, στο Σταυρό του Νότου, στα Τραγουδια της Λευτεριάς, στην Μουσική Πράξη στον Μπρεχτ, στο Ερωτικό…
Εγώ να παλεύω να θυμηθώ τα τραγούδια και Γιώργης εκεί, να μη χάνει νότα.
Να παθιάζεται με το,
«Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
Με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
Πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
Πάντα γελαστοί και γελασμένοι»…
Και να δακρύζει με τη Ρόζα και τον Θάνο να χορεύει στο video wall
«Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
Τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί»…
Ένας Γιώργης 17 χρονών που μου θύμισε τραγουδώντας το Θάνο, πως
«Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο ‘χω πει ακόμα»…
Με το Θάνο να «βγάζει τη γλώσσα του στα άστρα» και να χορεύει τη «Ρόζα», περιμένοντας την επόμενη παράσταση…
