Οι γονείς των παιδιών που σκοτώθηκαν στα Τέμπη, δεν έχουν τίποτα να χάσουν πια.
Τα έχασαν όλα εκεί.
Για τα κατεστημένα οι μόνοι άνθρωποι που είναι «επικίνδυνοι» είναι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, παρά μόνο τις «αλυσίδες τους».
Παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις.
Δεν τους νοιάζουν οι θυσίες και οι συνέπειες, γιατί δεν έχουν τίποτα να ανησυχούν πλέον.
Και αυτό τους κάνει να φωνάζουν τις αλήθειες.
Και αυτό τους κάνει να ψάχνουν τις αποδείξεις.
Και αυτό τους κάνει να μπορούν να φτάνουν τελικά κοντά στο να αποκαλύψουν τη συγκάλυψη.
Και αυτό τους κάνει να έχουν το λαό μαζί τους.
Είπαν τα Τέμπη τη «Μεγάλη Παρασκευή» της Ελλάδας.
Ο πρωθυπουργός μίλησε για τραγωδία. Την ίδια στιγμή στο μήνυμα του μίλησε για την ανάγκη «σταθερότητας», δηλαδή διατήρησης της δικής του κυβέρνησης.
Αυτής που ήταν στην εξουσία τέσσερα χρόνια όταν έγιναν τα Τέμπη.
Ξέχασε όμως τους κανόνες της τραγωδίας και το ρόλο και της δικής του κυβέρνησης σε αυτή.
Πρώτο μέρος της τραγωδίας η Άτη, η τύφλωση του νου του ανθρώπου, που οδηγεί σε λάθη. Η τύφλωση που οδηγεί στην καταστροφή.
Δεύτερο μέρος είναι η Ύβρις, η αλαζονική και ασεβής συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στους θεούς. Οδηγεί στην υπέρβαση του ηθικού και θεϊκού νόμου.
Τρίτο μέρος η Νέμεσις. Η οργή του θεού. Η θεότητα που προσωποποιούσε την τιμωρία της υπεροψίας και της αλαζονείας των ανθρώπων.
Τέταρτο μέρος η Τίσις. Η εκδίκηση του θείου, με τη συμφορά που στέλνει στον άνθρωπο προκειμένου να τον τιμωρήσει για την υβριστική συμπεριφορά του.
Στόχος να επέλθει η «κάθαρση». Να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και αυτό το ξεχνάνε στην κυβέρνηση.
Η Νέμεσις, η οργή του θεού, είναι η φωνή του λαού.
Με σάρκα και οστά.
Στους δρόμους. Στέκεται απέναντι στην Αύρα και στα ΜΑΤ. Απέναντι στην προσπάθεια φίμωσης, απέναντι στην προσπάθεια τρομοκράτησης, απέναντι στην προσπάθεια συκοφαντίας. Απέναντι στην ύβρη όλων όσων προσπάθησαν για τη συγκάλυψη.
Την Παρασκευή στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, του Ηρακλείου, της Λάρισας, στους δρόμους όλους της Ελλάδας ήταν όλος ο λαός.
Δεν ήταν μία συγκέντρωση που έφερε τον κόσμο στην Αθήνα και «στέφθηκε με επιτυχία», αφού «έσπασε ένα ακόμα ρεκόρ συμμετοχής».
Και το πιο σημαντικό, ήταν οι νέοι. Τα παιδιά που κρατούσαν την ανάσα τους όταν άκουγαν τους ανθρώπους που μίλησαν στις συγκεντρώσεις. Που άκουσαν το προσκλητήριο των 57 νεκρών και έσφιγγαν τα δόντια.
Όποιος τα είδε αυτά τα παιδιά, είδε στα μάτια τους τη Νέμεση.
Είδε στα δάκρυα τους την απογοήτευση.
Άκουσε το μυαλό τους να ουρλιάζει συνειδητοποιώντας ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν πέρα από τις αλυσίδες τους, την επιθυμία να τις σπάσουν.
Προσπαθούν να περάσουν το επικίνδυνο αφήγημα, του «όλοι ίδιοι είναι». Αυτό το αφήγημα που στο παρελθόν έφερε την «Χρυσή Αυγή» στη Βουλή. Και που σήμερα αναδεικνύει τα «παιδιά» της.
Προσπαθούν να πουν ότι η συγκέντρωση της Παρασκευής ήταν μία «βουβή διαμαρτυρία», χωρίς «πολιτικά χαρακτηριστικά».
Κανένα κόμμα δεν μπορεί να οικειοποιηθεί τις συγκεντρώσεις της Παρασκευής. Είναι αλήθεια.
Ωστόσο αυτά τα συλλαλητήρια ήταν βαθιά πολιτική πράξη.
Γιατί το έγκλημα των Τεμπών αποτέλεσε τον καθρέφτη της διαφθοράς, της αδιαφορίας για τη ζωή του λαού, τις ανάγκες του, τις ελευθερίες του, τα δικαιώματα του, της προσήλωσης στο κέρδος και μόνο και της συγκάλυψης.
Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι σε αυτό το τρένο.
Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είχε χάσει το παιδί του.
Το «ποτέ ξανά» του λαού άλλωστε είναι πολύ διαφορετικό από τα χιλιάδες «ποτέ ξανά» των κυβερνώντων.
Την οργή του λαού δεν μπορούν να την σβήσουν ούτε οι εντεταλμένοι που επιχείρησαν για ακόμα μία φορά να διαλύσουν το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της Αθήνας την Παρασκευή.
Το «ποτέ ξανά» του λαού με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, είναι βαθιά πολιτικό.
Είναι «ποτέ ξανά» στην αλαζονεία της εξουσίας, στην θυσία της ζωής του λαού για τα κέρδη των λίγων. Και αφορά όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Είναι «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».
Μην υποτιμάτε το λαό.
Μην υποτιμάτε τη Νέμεση.
Όπως έγραφε υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, ως βουλευτής αντιπολίτευσης.
«Φωνή λαού, οργή θεού […] Δεν υπάρχει τίποτε πιο εξοργιστικό από την προσπάθεια απαξίωσης του ελληνικού λαού που σήμερα αποφάσισε να διαδηλώσει».
Σήμερα πάλι ο ίδιος άνθρωπος έχει ξεχάσει όσα έλεγε τότε. Είναι από τους πλέον λάβρους επικριτές των διαδηλώσεων, είναι από αυτούς που έχουν σηκώσει το δάχτυλο ακόμα και στους συγγενείς των θυμάτων των νεκρών στο έγκλημα των Τεμπών. Από τους πρωταγωνιστές στην «Ύβρη».
Τα νεκρά παιδιά φωνάζουν για Δικαιοσύνη. Είναι ο μόνος τρόπος να γυρίσουν σπίτι τους. Τα παιδιά πάντα γυρίζουν σπίτι.
Η Νέμεσις έχει ήδη φτάσει.
Η Τίσις έχει ήδη δρομολογηθεί…
