Όσοι επιχειρούν να ταυτίσουν τη διαμαρτυρία του κόσμου με κομματικές πλατείες, κάποιων άλλων εποχών, βρίσκονται μάλλον σε πλάνη ή ενδεχομένως η καταιγίδα να μην ακούγεται καλά στο σημείο που στέκονται. Άκουσα μία φράση και τη δανείζομαι: όταν ο κόσμος μιλάει, οι ντουντούκες εξαφανίζονται. Όταν τα πλήθη φωνάζουν, υπερισχύουν. Καμία άλλη φωνή σε μεγάφωνο δεν ακούγεται.
Μάλιστα, τούτη εδώ η συγκυρία έχει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον γνώρισμα. Η κοινωνία «ΜΙΛΑ» δίχως «ο πολιτικός» ή «η πολιτική» ή κάποια «φιγούρα» να της έχει πει οτιδήποτε. Όσοι μιλούν για χειραγώγηση ή άλλα παρόμοια αφηγήματα διαψεύδονται. Καταρχάς, τούς διαψεύδουν οι ίδιοι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι οι οποίοι άρχισαν να κινητοποιούνται αφότου είδαν τη μεγαλειώδη, πανελλαδική συγκέντρωση της 26ης Ιανουαρίου. Σ’ αυτό τον ξεσηκωμό προηγήθηκαν τα πλήθη. Δε συνέβη το αντίστροφο.
Το παραπάνω είναι πιο έντονα σε περιβάλλοντα εκτός της πολιτικής γυάλας. Η αναφορά στο «εκτός γυάλας» έχει ιδιαίτερη σημασία. Διότι ο παλμός της κοινωνίας φτάνει συνήθως με καθυστέρηση στα αυτιά της πολιτικής εξουσίας. Κάτι σαν το «αστραπή – βροντή». Η καταιγίδα έχει ξεκινήσει να έρχεται και το χρονικό διάστημα ανάμεσα στην αστραπή και στη βροντή συνήθως μικραίνει όσο πλησιάζει στο σημείο όπου βρίσκεσαι. Αν ακουστεί έντονα ταυτόχρονα και η αστραπή, και ο κρότος, τότε ο κεραυνός έφτασε δίπλα σου.
Και η συγκυρία αυτή έχει πλεονάσματα συγκίνησης διότι οι διαδηλώσεις δεν έχουν οικονομικά αιτήματα. Τα μηνύματα αφορούν την ανάγκη για αλλαγή στον τρόπο σκέψης των Ελλήνων πολιτικών και την απαίτηση να αλλάξει ο τρόπος απόδοσης δικαιοσύνης και να υπάρξει κάθαρση (εντός θεσμικών πλαισίων). Κανένα λούμπεν ή «ψεκ» μήνυμα, όπως λένε κάποιοι, υπάρχει σε αυτή την κοινωνική δυναμική.
Η εποχή μας έχει ελλείμματα πολιτικής ενσυναίσθησης, πραγματικής ηγεσίας, αισθήματος του δικαίου. Είναι εύλογο, αυτά τα ελλείμματα, μαζί με την τραγικότητα του συμβάντος -και την εκ νέου απογοήτευση από την ανικανότητα της πολιτείας να το διαχειριστεί-να πυροδοτούν συναισθήματα που ήταν χρόνια καταπιεσμένα. Και είχαν κεντρικό πυρήνα τις ιστορίες καθημερινής τρέλας που αντιμετωπίζει ο πολίτης με το ελληνικό κράτος και ένα αίσθημα πολύμορφης αδικίας (από τις εποχές των Μνημονίων).
Η ορμή του κόσμου έχει πολιτικό πρόσημο και ας μην είναι μαντρωμένη κομματικά. Αναζητείται πολιτικό πλαίσιο ωστόσο για να εκπροσωπήσει το αίσθημα της ανάγκης για πραγματική αλλαγή που επιζητά ο πολίτης αυτής της χώρας (και παθών τριών Μνημονίων…). Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πολίτης έχει απολίτικη ενέργεια. Έχει ορμή. Η οποία απλώς δεν μπαίνει σε κομματική γραμμή.
Το αίτημα του πολίτη για αλλαγές είναι αυτό που πρέπει να περιφρουρηθεί. Και όχι οι πολιτικές που δοκιμάστηκαν, απογοήτευσαν και δέχονται την κριτική. Θυμίζουμε: όταν τα πλήθη φωνάζουν, καμία άλλη φωνή στο μεγάφωνο δεν ακούγεται.
