Το αντιφασιστικό αντανακλαστικό τελικά λειτούργησε στον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν και του Ζορντάν Μπαρντελά, παρότι ήταν το μόνο κόμμα που με βάση τον αριθμό των υποψηφιοτήτων του διεκδικούσε την απόλυτη πλειοψηφία στη συνεργασία του με μία μερίδα των Ρεπουμπλικανών, τελικά θα βρεθεί στη νέα Εθνοσυνέλευση στην τρίτη θέση ως προς τον αριθμό των βουλευτών.
Αυτό σημαίνει ότι λειτούργησε στις περισσότερες των περιπτώσεων η λογική της συσπείρωσης ενάντια στην ακροδεξιά. Σε αυτό διευκόλυνε και η στρατηγική της απόσυρσης υποψηφιοτήτων που επέλεξε πρώτη και καθολικά η Αριστερά, όπου αυτό θα διευκόλυνε την εκλογή υποψηφίου άλλου από τον ακροδεξιό, και την οποία έτσι επέβαλε – ως ένα βαθμό – και στην παράταξη του Εμανουέλ Μακρόν.
Το γεγονός ότι βρέθηκε στην τρίτη θέση η Ακροδεξιά, σε αντίθεση με τις εκτιμήσεις πριν τις εκλογές, σε μια εκλογική μάχη με το υψηλότερο ποσοστό συμμετοχής από το 1997 είναι ενδεικτικό της μεγάλης κινητοποίησης που υπήρξε μέσα στη γαλλική κοινωνία και αποδεικνύει υπαρκτά δημοκρατικά αντανακλαστικά.
Από την άλλη μεριά, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το γεγονός ότι η Ακροδεξιά στη Γαλλία είχε το υψηλότερο αποτέλεσμα ως προς τον αριθμό των βουλευτών στην ιστορία της, παρότι βεβαίως αποδεικνύεται ότι ακόμη δεν μπορεί να διαμορφώσει εκείνη την πλειοψηφική δυναμική που θα τη φέρει στην εξουσία. Από την άλλη ας μην ξεχνάμε ότι βρίσκεται στην τρίτη θέση εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του γαλλικού εκλογικού συστήματος γιατί ως προς την ψήφο στον πρώτο γύρο ήταν στην πρώτη θέση.
Για την Αριστερά, στις διαφορετικές παραλλαγές, το αποτέλεσμα είναι μια δικαίωση της στρατηγικής του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Φάνηκε ότι απέναντι στην επέλαση της Άκρας Δεξιάς το «Κέντρο», ιδίως στην εκδοχή που προσπάθησε να το αρθρώσει ο συνασπισμός του προέδρου Μακρόν, ήταν πολύ αδύναμο και δεν μπορούσε να αποτελέσει αντίπαλο δέος. Αντιθέτως, η Αριστερά είχε ένα σημαντικό αποτέλεσμα στον πρώτο γύρο, επέβαλε τη στρατηγική των αποσύρσεων και κατορθώνει να κερδίσει περισσότερες μονομαχίες στον δεύτερο γύρο.
Μία ακόμη ήττα για τον Μακρόν
Σε κάθε περίπτωση για τον πρόεδρο Μακρόν και τον συνασπισμό του είναι μια ακόμη ήττα. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι είχε κερδίσει μια εντυπωσιακή πλειοψηφία το 2017, με 350 βουλευτές και ακόμη και το 2022 είχε καταφέρει να είναι το πρώτο κόμμα με 250 βουλευτές, ενώ τώρα ο μέγιστος αριθμός που μπορεί να πάρει είναι περίπου 170. Πράγμα που σημαίνει ότι ο πρόεδρος Μακρόν που πλέον κυβερνά με τη «Μακρονία», όπως συνήθως αποκαλούν τον πολιτικό του χώρο τα γαλλικά ΜΜΕ, είναι ένας μειοψηφικός και σε υποχώρηση συνασπισμός.
Επιπλέον, το γεγονός ότι πρώτο κόμμα είναι το Νέο Λαϊκό Μέτωπο σημαίνει ότι το σχέδιο του Μακρόν στον δεύτερο γύρο ο δικός του συνασπισμός να αναδειχτεί στο κέντρο ενός κυβερνητικού συνασπισμού γίνεται πιο δύσκολος. Προφανώς και με βάση τα μαθηματικά των εκλογών η επόμενη κυβέρνηση θα είναι μια κυβέρνηση συνασπισμού στην οποία θα συμμετέχει ή θα στηρίζει και η παράταξη Μακρόν, όμως θα πρέπει, με βάση και την Γαλλική κοινοβουλευτική παράδοση, να ορίσει πρωθυπουργό από τον πρώτο σε βουλευτές συνασπισμό.
Κάτι που βεβαίως δημιουργεί ένα επιπλέον ερώτημα μια που το Νέο Λαϊκό Μέτωπο όταν συγκροτήθηκε άφησε ανοιχτό το ερώτημα για τον ποιος θα ήταν ο πρωθυπουργός σε περίπτωση νίκης, μια που εκείνη τη στιγμή τυχόν συζήτηση αυτού του ερωτήματος μόνο παραλυτικά αποτελέσματα θα είχε. Αυτό βέβαια ανοίγει μια συζήτηση για το πώς θα αποφασιστεί το πρόσωπο, δεδομένου ότι ο Μελανσόν έχει δηλώσει διαθεσιμότητα, η Ανυπότακτη Γαλλία θεωρεί ότι ως πιο ισχυρή από όσο φαίνεται και κοινοβουλευτικά τάση του συνασπισμού δικαιούται αυτή τη θέση και τα υπόλοιπα κόμματα του συνασπισμού (Σοσιαλιστές, Οικολόγοι και το Κομμουνιστικό Κόμμα) θεωρούν ότι η απόφαση πρέπει να παρθεί από το σύνολο των βουλευτών του συνασπισμού.
Νέο τοπίο στη Γαλλία
Σε κάθε περίπτωση διαμορφώνεται ένα νέο τοπίο. Η ακροδεξιά δεν έφτασε την εξουσία, αλλά κανείς δεν ξέρει εάν και σε ποιο βαθμό στην επόμενη μεγάλη εκλογική μάχη, αυτή των προεδρικών εκλογών του 2027 θα μπορέσει να υπάρξει η ίδια αντισυσπείρωση.
Την ίδια στιγμή το «Κέντρο», στην εκδοχή που το οραματίστηκε και πρόβαλε ο Εμανουέλ Μακρόν αποδεικνύεται ολοένα και πιο αδύναμο να αποτελέσει την απάντηση στην ακροδεξιά σε ένα τοπίο πραγματικής κοινωνικής, πολιτικής και αξιακής πόλωσης, την ώρα που η Αριστερά καταγράφεται ως πολύ πιο αποτελεσματική στο να παίξει τον ρόλο του αντίπαλου δέους χωρίς ωστόσο να έχει διαμορφωμένη κοινή στρατηγική.
Αναμένοντας την καταγραφή του τελικού συσχετισμού είναι σαφές ότι η επόμενη μέρα έχει αρκετά ανοιχτά ερωτήματα. Από το ποια είναι η δυναμική τελικά της Άκρας Δεξιάς και εάν έφτασε ή όχι στο όριό της, μέχρι φυσικά το εάν η όποια κυβέρνηση τελικά σχηματιστεί, σε μια «συγκατοίκηση» με τον πρόεδρο Μακρόν θα επιτύχει εκείνη την προγραμματική συνοχή που θα της επιτρέπει όντως να κυβερνήσει και να κάνει πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση μια νέα σελίδα γράφεται, σε πραγματικό χρόνο, για το γαλλικό πολιτικό σύστημα, αλλά και για μια Ευρώπη που προσπαθεί να σταθμίσει τις επιπτώσεις που θα έχουν τελικά όλα αυτά.