Ποια σχέση μπορεί να έχει το τραγούδι First We Take Manhattan του Λέοναρντ Κοέν με τον Γιώργο Καρατζαφέρη, πρώην προέδρου του ακροδεξιού ΛΑΟΣ; Και πως σχετίζεται αυτό με την άνοδο της Ακροδεξιάς στη χώρα μας; Ποιο είναι το κοινό στοιχείο που συνδέει τον Κυριάκο Βελόπουλο της Ελληνικής Λύσης με την Αφροδίτη Λατινοπούλου της Φωνής Λογικής;
Στο τραγούδι, οι αναλυτές του έργου του Κοέν λένε πως μιλάει για έναν φιλόδοξο καλλιτέχνη που βρίσκεται στην αφάνεια και ξαφνικά, ελέω μιας συγκυρίας αρπάζει την ευκαιρία να κατακτήσει το Μανχάταν και στη συνέχεια το Βερολίνο (…then we take Berlin, αναφέρει ο στίχος του τραγουδιού), καταφέρνοντας έτσι να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Το τραγούδι έχει και μια πολιτική διάσταση στην ερμηνεία του.
Συνένωση της Ακροδεξιάς
Κάπως έτσι ο Γιώργος Καρατζαφέρης πρότεινε τη συνένωση των ακροδεξιών-εθνικιστικών κομμάτων με στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας, ως «συγκυβερνητών» της ΝΔ αρχικά και για τη συνέχεια… έχει ο Θεός. Ειδικότερα, σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο των Παραπολιτικών μίλησε για πολλά. Χαιρέτησε την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ αναφέροντας ότι η χώρα χρειαζόταν μια «επανάσταση» και μέσω αυτής, την είχε ανάγκη και ολόκληρος ο κόσμος. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον της συνέντευξης ωστόσο είχε να κάνει με τις τοποθετήσεις του για τα πρόσωπα που κινούνται σήμερα στην ελληνική ακροδεξιά.
Για τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο η απάντησή του ήταν πως πρόκειται για «καλό παιδί αλλά υπερκαβάλησε». Για την Αφροδίτη Λατινοπούλου ανέφερε πως ήταν ένα κορίτσι που ήθελε να μάθει, «άκουγε, ερχόταν πολύ συχνά στο σταθμό. Ερχόταν καμιά φορά και στο εξοχικό που ήταν η οικογένειά μου για τα επιμέρους σεμινάρια. Θέλει χιλιόμετρα, ακόμα θέλει χιλιόμετρα».
«Πατριάρχης»
Και στη συνέχεια ως «πατριάρχης του χώρου», όπως ο ίδιος αποκάλεσε τον εαυτό του, υποστηρίζοντας ότι χωρίς τη δική του παρουσία δεν θα υπήρχε αυτός ο χώρος (παραδόξως δεν τον κατανομάζει ευθέως), πρότεινε αυτό που αποτελεί τον μεγαλύτερο φόβο κάθε δημοκρατικού, προοδευτικού πολίτη.
Παίρνοντας ως δεδομένο ότι με βάση τα στοιχεία στις επόμενες εκλογές δεν θα εκλεγεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά κυβέρνηση συνεργασίας, ο Γιώργος Καρατζαφέρης προτιμά να δει στη θέση του «συγκυβερνήτη» -καθώς θεωρεί ότι πρωθυπουργός θα είναι και πάλι ο Κυριάκος Μητσοτάκης- κάποιον ή κάποια από τον ακροδεξιό χώρο και όχι ο Νίκος Ανδρουλάκης ή ο Σωκράτης Φάμελλος.
Η Ακροδεξιά στην εξουσία
«…Λέω λοιπόν να συμπτυχθεί η Δεξιά δεξιά (sic) σε ένα ενιαίο φορέα ούτως ώστε να έρθει με ένα ποσοστό περίπου 20% που έχει σήμερα και να είναι αυτή η διεκδικήτρια», λέει με νόημα και λίγο πιο κάτω, προσθέτει: «Εγώ προτείνω, κοιτάξτε είναι χρυσή ευκαιρία αυτό το πράγμα το οποίο το ίδρυσα εγώ, το έφτιαξα εγώ σαν νοοτροπία, το στήριξα σαν ιδεολογία τώρα μπορεί να έρθει στην εξουσία», καταλήγοντας ότι αυτό το σενάριο «συμφέρει πολύ τη ΝΔ».
Προφανώς σε όσους έχουν παρακολουθήσει την πορεία του Γιώργου Καρατζαφέρη από τα νιάτα του έως σήμερα, οι απόψεις αυτές δεν προκαλούν καμία εντύπωση. Στα νιάτα του εξέδωσε φιλοβασιλικό περιοδικό, στην πορεία ξέπλυνε τη Χούντα, ακολούθησε η ένταξή του στη Ν.Δ., η διαγραφή του απ’ αυτήν για την υπόθεση με τον Άρη Σπηλιωτόπουλο και τα υποννούμενα περί «Σαλώμης» και δημιούργησε το εθνικιστικό-ακροδεξιό ΛΑΟΣ, εντάσσοντας σε αυτό άτομα που προέρχονταν από τον ευρύτερο χώρο του εθνικισμού και της Ακροδεξιάς.
Η συνέντευξη αυτή ίσως να μην είχε ενδιαφέρον αν γινόταν κάποια άλλη στιγμή. Έχει όμως και μάλιστα ιδιαίτερο την ώρα που η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα είναι δεδομένη και την ώρα που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως τα μοναδικά κόμματα που εμφανίζονται κερδισμένα στην παρούσα συγκυρία είναι της κας Λατινοπούλου και του κ. Βελόπουλου.
Η επόμενη γενιά
Ας μην ξεχνάμε ότι στο πλευρό του κ. Καρατζαφέρη «ανδρώθηκαν» πολιτικά, στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, κάποιοι εκ των οποίων είναι υπουργοί ή υπήρξαν υπουργοί. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης, ο Θάνος Πλεύρης, αλλά και ο Κυριάκος Βελόπουλος, οι οποίοι υπήρξαν πρωτοκλασάτα στελέχη του ΛΑΟΣ πριν μεταπηδήσουν στη ΝΔ επί Αντώνη Σαμαρά.
Στο παζλ μπαίνει και η κα Λατινοπούλου, ο κ. Καρατζαφέρη τη θεωρεί πολιτικό «παιδί» του, κατά συνέπεια η επόμενη γενιά της Ακροδεξιάς είναι εδώ, έτοιμη ν’ αναλάβει τα ηνία σύμφωνα πάντα με τον ίδιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο ίδιο παζλ θα μπορούσε να μπει και ο Βασίλης Στίγκας των Σπαρτιατών, ο οποίος ξεκίνησε επίσης από το ΛΑΟΣ. Η δικαστική περιπέτεια του κόμματος όμως, φαίνεται να τον φέρνει εκτός.
Και για να μην παρεξηγηθεί και ο τρίτος της… παρέας, το κόμμα Νίκη του κ. Νατσιού, ο κ. Καρατζαφέρης εκτιμά ότι έχει και αυτή θέση στον ενιαίο φορέα που θα διεκδικήσει την όποια θέση στην εξουσία. Το καρφί πάντως, το κράτησε για το τέλος, αναφέροντας πως «ούτε ο Βελόπουλος είναι Ορμπάν, ούτε η Λατινοπούλου είναι Μελόνι. Ας καταλάβουν λοιπόν τα πραγματικά τους μεγέθη».
Το θέμα συνένωσης των κατακερματισμένων ακροδεξιών-εθνικιστικών κομμάτων και σχηματισμών στην Ελλάδα δεν είναι κάτι καινούργιο. Δυστυχώς γι’ αυτούς κι ευτυχώς για την κοινωνία παραμένει όνειρο απατηλό, καθώς η Ιστορία έχει αποδείξει πως τα προσωπικά «εγώ» των διάφορων ηγετίσκων υπερισχύουν κατά πολύ της ανάγκης τους να διεκδικήσουν ουσιαστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας.
«Κάνει καλό στη Ν.Δ.»
Άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά τα του ακροδεξιού χώρου στην Ελλάδα, μιλώντας στο in εξέφρασαν την πεποίθηση ότι η συνέντευξη Καρατζαφέρη «περισσότερο καλό στη Ν.Δ. και στον Μητσοτάκη, παρά στον ευρύτερο χώρο της δεξιάς πολυκατοικίας».
Υπενθύμιζαν, δε, με νόημα πως έτσι κι αλλιώς η πορεία του Γιώργου Καραζαφέρη και ο ιδεολογικός του προσανατολισμός ουδέποτε ήταν υπέρ των λαϊκών στρωμάτων και των φτωχών, πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε π.χ. η Χρυσή Αυγή την περίοδο της ακμής της, άσχετα αν όλο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από μια φτηνή προπαγάνδα για να προσελκύσει απογοητευμένους ψηφοφόρους, με χαμηλό κυρίως βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο.
«Η ΝΔ πάντα ήθελε να ελέγχει τον εθνικιστικό χώρο στην Ελλάδα για να τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν», σημειώνουν οι ίδιες πηγές. Πλέον όμως, υπάρχει μια νέα συγκυρία, όπως διαμορφώθηκε από τις ευρωεκλογές και μετά, η οποία αποδεικνύει ότι υπάρχει εκροή συντηρητικών ψηφοφόρων προς τα κόμματα δεξιότερα της Δεξιάς.
«Ο εθνικιστικός χώρος δεν έχει έναν Λεπέν ή μία Μελόνι, έναν Όρμπαν να προτάξει αυτή τη στιγμή. Κι αυτό είναι το διαχρονικό πρόβλημά του», συμφωνούν οι συνομιλητές μας, επιβεβαιώνοντας ότι στην παρούσα συγκυρία δεν υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θα μπορούσε να ενώσει και να ηγηθεί. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που οι σχέσεις Βελόπουλου-Λατινοπούλου είναι ανύπαρκτες κι ευθέως ανταγωνιστικές αν και στην πολιτική «ποτέ δεν λες ποτέ».
«Θα μπορούσε αυτή η πρόταση να είναι ένα προοίμιο για το μέλλον», ρωτήσαμε τους συνομιλητές μας, «θα μπορούσε να αποτελεί έναν «λαγό» για να καταγράψει αντιδράσεις στον ευρύτερο χώρο Δεξιάς-Ακροδεξιάς σε σχέση με το μέλλον και το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας τους;». Η απάντηση ήταν καταφατική.
Απέναντι στην Ακροδεξιά, τί;
Το ερώτημα που αναδεικνύεται πιο επίκαιρο παρά ποτέ, είναι τι ακριβώς κάνουν τα προοδευτικά κόμματα προκειμένου ν’ αναχαιτίσουν την άνοδο της Ακροδεξιάς, βασιζόμενα αποκλειστικά στο γεγονός ότι απέναντί τους δεν συγκροτείται ένας ισχυρός ακροδεξιός πόλος. Το μόνο σίγουρο είναι πως με ευχολόγια δεν ξορκίζεται το φάντασμα της Ακροδεξιάς, ενώ η ζωή έχει δείξει πως τα δεδομένα μπορούν ν’ αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Κι αυτό επειδή κανείς δεν γνωρίζει τι χαρακτηριστικά μπορεί να έχει ο «Κανένας», που έρχεται δεύτερος στις δημοσκοπήσεις ως ο πιο κατάλληλος να ηγηθεί του κράτους, αλλά κι επειδή το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να έχει εφεδρείες, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «αντίβαρο» σε μια ενδεχόμενη ακροδεξιά επέλαση.
