Η μέρα της δεύτερης ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ προκειμένου να αναλάβει καθήκοντα ως πρόεδρος των ΗΠΑ έφτασε. Μία μέρα που δείχνει να ξεκινά μία νέα εποχή τόσο για τις ΗΠΑ, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο.
Στο διάστημα από την νίκη τους στις εκλογές το Νοέμβριο μέχρι την ορκωμοσία του ο Τραμπ έκανε δηλώσεις που ο κόσμος διάβασε ως την ανάδυση του δικαίου του ισχυρού, των παίγνιων εξουσίας, αλλά και της συναλλακτικής αντίληψης των πραγμάτων.
Αβεβαιότητες
Οι αξίες και οι κανόνες επί των οποίων είχε οικοδομηθεί η διεθνής κοινότητα μετατρέπονται σε αβεβαιότητες ενώ στο τραπέζι μπαίνει και η αλλαγή συνόρων.
Σε επίπεδο ρητορικής Τραμπ διαφαίνεται έλλειψη σεβασμού στους βασικούς κανόνες των διεθνών σχέσεων, με πρώτο της κυριαρχίας των κρατών. Με τις απειλές εναντίον Καναδά, Παναμά και Δανίας να δείχνουν ιμπεριαλιστική αντίληψη.
Η περίοδος από τις αμερικανικές εκλογές έως και την ανάληψη καθηκόντων ενός προέδρου στις ΗΠΑ είναι σύμφωνα με αναλυτές «πειραματική». Μία περίοδος δημιουργίας εντυπώσεων, αφού ο εκλεγμένος πρόεδρος μπορεί να πει πολύ περισσότερα από όσα θα κάνει, χωρίς να έχει τις αντίστοιχες συνέπειες.
Το δίκαιο του ισχυρού
Και οι όποιες αντιδράσεις προσμετρώνται προκειμένου να καθοριστούν τα όρια της νέας εξουσίας.
Την ίδια στιγμή οι δηλώσεις ανακοινώνουν επί της ουσίας τους κανόνες που θα ισχύσουν στη νέα προεδρία.
Και στην περίπτωση Τραμπ αυτοί οι κανόνες συνοψίζονται στο δίκαιο του ισχυρού.
Σε αυτό το πλαίσιο αλλάζει χαρακτηριστικά και η συζήτηση για την σχέση ΗΠΑ – ακροδεξιάς στην νέα εποχή Τραμπ, η οποία όπως επισημαίνουν διπλωμάτες στο in δεν πρέπει να γίνεται με όρους 20ου αιώνα. Αφού στον πυρήνα της δεν έχει τη Woke ατζέντα και το μεταναστευτικό, αλλά την οικονομία και τη γεωπολιτική.
Ο Τραμπ σε αυτή την περίοδο δημιουργίας εντυπώσεων, που μεσολάβησε από τις εκλογές μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων του έδωσε την εντύπωση ότι δεν θέλει συμμάχους στο δυτικό ημισφαίριο αλλά υποτελείς.
Υποταγή στις προτεραιότητες των ΗΠΑ
Μία σχέση γεωοικονομική στην οποία οι σύμμαχοι θα υποταχθούν στις προτεραιότητες των ΗΠΑ.
Αναλυτές επισημαίνουν πως οι ΗΠΑ δεν βλέπουν την Ευρώπη ως ισότιμο εταίρο και σύμμαχο, αλλά θέλουν να αισθάνονται πως την ελέγχουν, την εκβιάζουν και την κυβερνούν.
Αναγνωρίζουν δε στις δηλώσεις Τραμπ μία παραδοχή πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κυβερνούν τον κόσμο ολόκληρο. Και ως εκ τούτου θέλουν να εξασφαλίσουν τα σημαντικά για την Ουάσιγκτον, ξεκινώντας από την κυριαρχία στη γειτονιά της.
Οι δε σύμμαχοι που δεν είναι στο δυτικό ημισφαίριο φαίνεται ότι ο Τραμπ έχει στόχο να τους πιέσει μέσω των ακροδεξιών κομμάτων να υποταχθούν στη λογική που ο νέος πρόεδρος έχει για την περιοχή, για τη Μεσόγειο και Ευρασία
Αν σκεφτεί κανείς ότι τα ακροδεξιά κόμματα είναι κατά κύριο λόγο φιλοϊσραηλινά και «φιλοπουτινικά», δείχνει και τη νέα στρατηγική Τραμπ για ισορροπία που φαίνεται να επιδιώκεται στην περιοχή.
Η στρατηγική ισορροπίας του Τραμπ
Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει κρύψει άλλωστε την πρόθεση του να απεγκλωβιστεί από την Ουκρανία και να εστιάσει στα συμφέροντα της Ουάσιγκτον στον Ινδικό και τον Ειρηνικό.
Και σε αυτή τη στρατηγική μία γερμανορωσική ισορροπία, με τη συμμετοχή των αμερικανών αλλά και μία ειρήνη στη Μεσόγειο σε ισορροπία με το Ισραήλ, θα ήταν ιδανική για τον Τραμπ. Ισορροπίες που θα του επιτρέψουν να απεγκλωβιστεί.
Να σημειωθεί δε ότι Νετανιάχου και Ερντογάν χαρακτηρίζονται ως οι άνθρωποι του Τραμπ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Με τους διπλωμάτες να υπογραμμίζουν πλέον τη γεωπολιτική διάσταση της σχέσης του Τραμπ με την ακροδεξιά.
Και να αναγνωρίζουν μία ακραία αμερικανοκεντρική προσέγγιση η οποία θα εστιάζει στα οικονομικά οφέλη των ΗΠΑ. Και στόχο να αντιληφθούν όλοι τις νέες ισορροπίες.
Ρητορική αλλαγής συνόρων
Σημειώνουν δε πόσο επικίνδυνη είναι η ρητορική Τραμπ για αλλαγή συνόρων και κυρίως η αξιοποίηση της ως χαρτί εκβιασμού για την ενίσχυση της αμερικανικής οικονομίας.
Σε αυτή τη νέα εποχή οι εξελίξεις που αφορούν Ελλάδα και Κύπρο θα κριθούν από το ρόλο που θα τους αναγνωρίσει για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, στο πλαίσιο των νέων ισορροπιών ο Τραμπ και θα είναι άμεσα συνδεδεμένες με έναν αναβαθμισμένο ρόλο που δείχνει να έχει ήδη η Τουρκία.
