Η πρόταση μομφής ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για όλα τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης να αποδείξουν ότι η χώρα δεν έχει ως μοναδική επιλογή τη Νέα Δημοκρατία. Και πράγματι τα κόμματα στάθηκαν με σθένος στην κοινοβουλευτική κόντρα. Το ίδιο έκανε και η Νέα Αριστερά με τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της Έφη Αχτσιόγλου και Νάσο Ηλιόπουλο να έχουν δυναμική παρουσία με μεστό πολιτικό λόγο.
Αλλά δεν φτάνει αυτό. Γιατί δημοσκοπικά η Νέα Αριστερά τείνει προς εξαφάνιση, ένα σενάριο αρνητικό και δη σε μία Βουλή με πολλά ακροδεξιά στοιχεία. Τι γίνεται και δεν πετυχαίνει η… μαγιά;
Ταυτισμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η εξής παρατήρηση: η Νέα Αριστερά δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις, αλλά ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι η αποστροφή του κόσμου προς την Αριστερά, γιατί τέτοια αποστροφή δεν υπάρχει. Είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταυτιστεί με την κυβέρνηση Τσίπρα και αυτήν την στιγμή στον πολιτικό αντίλογο κυριαρχεί η αντίληψη πως «φταίνε όλοι, φταίνε εξίσου, είναι ίδιοι».
Τα στελέχη της Νέας Αριστεράς είναι κατά απόλυτη πλειοψηφία πρώην στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από το κόμμα όταν αυτό άρχισε να μεταλλάσσεται και να φυλλοροεί, μετά την παραίτηση Τσίπρα, χωρίς καμία μέριμνα από τον ίδιο για διάδοχη κατάσταση.
Η Νέα Αριστερά είναι a priori «θύμα» της εξίσωσης του «όλοι φταίνε». Αλλά δεν κάνει και πολλά για να διαχωριστεί πλήρως.
Με ταυτότητα… ΣΥΡΙΖΑ;
Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, όμως; Στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος έκαναν σαφές σε όλους τους τόνους πως δεν επιστρέφουν στον ΣΥΡΙΖΑ και έκτοτε απαντούν αρνητικά σε κάθε σενάριο συμπόρευσης των δύο. Πού είναι το πρόβλημα, λοιπόν;
Η Νέα Αριστερά θυμίζει τον ΣΥΡΙΖΑ των μονοψήφιων ποσοστών, τον ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2012. Αυτό δεν είναι κακό. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της περιόδου είχε δυνατή κινηματική γλώσσα και ακόμη πιο δυνατή κινηματική παρουσία και αυτό πράγματι δούλεψε, αλλά ξαναλέμε, δούλεψε πριν το 2012. Δηλαδή, πριν 13 χρόνια.
Η Νέα Αριστερά το 2011 θα μπορούσε να έχει εξαιρετικά μεγαλύτερη ισχύ. Ειδικά με τη Νεολαία του κόμματος να κάνει αισθητή την παρουσία της με τρόπους που θυμίζουν τις φοιτητικές εξεγέρσεις προηγούμενων -αλλά όχι μακρινών- εποχών.
Αλλά η περίοδος της ανταπόκρισης που είχε ο πολιτικός λόγος έχει παρέλθει. Η κοινωνία δεν έχει όρεξη ούτε να το καταλάβει, ούτε να τον εμπιστευτεί. Ναι, είναι η εποχή που κερδίζουν οι Τραμπ αυτού του κόσμου, ο λαϊκισμός, οι Μπέπε Γκρίλο. Πρέπει η Νέα Αριστερά να ακολουθήσει το ρεύμα; Σε καμία περίπτωση. Αλλά θα πρέπει να βρει τον τρόπο να γίνει πιο αρεστή, πιο επίκαιρη και να κάνει σαφή τη δική της, ξεχωριστή ταυτότητα. Μια ταυτότητα που είναι της Αριστεράς και πρέπει να γίνει και του 2025.
Θέλει. Μπορεί;
Μία από τις καλύτερες κινήσεις της Νέας Αριστεράς είναι η παρουσία που κατακτά η Νεολαία της. Δεν ξέρουμε αν θα συνεχίσουν, ούτε και αν θα καταφέρουν να τραβήξουν τα θετικά βλέμματα, όμως η κόντρα τους με την ΟΝΝΕΔ, η παρουσία τους στους φοιτητικούς συλλόγους και η δυναμική τους φωνή είναι ένα καλό σημάδι πως το μέλλον μπορεί να είναι ευνοϊκότερο.
Αν κάτι υπάρχει σα δεδομένο αυτήν την στιγμή, είναι η λογική του «νέου». Νέα άτομα, φρέσκιες ιδέες, ακόμη πιο φρέσκια γλώσσα. Ενίοτε και λίγη νεανική… αυθάδεια, όλα στοιχεία σημαντικά στη μάχη απέναντι στη συντήρηση. Η Νέα Αριστερά έχει τέτοια στελέχη, έχει τέτοια νεολαία, αλλά της λείπει ο φρέσκος πολιτικός λόγος.
Το τελευταίο διάστημα, βέβαια, πρέπει να παραδεχτούμε πως η παρουσία του κόμματος έχει βελτιωθεί. Στα κοινωνικά δίκτυα, στις «ατάκες» του προέδρου και άλλων στελεχών της νεότερης φουρνιάς, στην παρουσία της Νεολαίας, φυσικά.
Δεν αρκεί. Χρειάζεται περισσότερο και το μέλλον δε διαρκεί πάντα πολύ. Πώς θα το κάνουν, αυτό είναι μια ιστορία που επεξεργάζονται τα κομματικά επιτελεία. Πότε πρέπει να το κάνουν, όμως, γνωρίζουμε: τώρα. Αλλιώς δεύτερη ευκαιρία δεν θα υπάρξει.
