Η Νέα Αριστερά ξεκινά σήμερα, Πέμπτη, το πρώτο συνέδριο της. Μάλιστα, έρχεται σε μία σημαντική «επέτειο», αφού συμπίπτει με τον σχεδόν ένα χρόνο από τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη διάσπαση στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα στελέχη και τα μέλη της Νέας Αριστεράς προετοιμάζονται για ένα δίχως αρνητικές εκπλήξεις συνέδριο και μάλιστα σε ανέφελο κλίμα, κάτι το οποίο είχαν πιθανά ξεχάσει, εξαιτίας των τελευταίων, πολύ επεισοδιακών συνεδρίων τους ως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά από μια εκλογική αποτυχία στις ευρωεκλογές, η Νέα Αριστερά καλείται να οργανωθεί και να διεκδικήσει μία ουσιαστική και στέρεη θέση στο πολιτικό σκηνικό.
Οι επιδιώξεις
Η αποτυχία να εκλεγεί εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς στην ευρωβουλή δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ή, τουλάχιστον, δε θα έπρεπε να είναι. Συνολικά το εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε πως όλες μα όλες οι πολιτικές δυνάμεις είχαν σημαντική απώλεια ψηφοφόρων. Πλην του κόμματος της Αφροδίτης Λατινοπούλου, που αποτέλεσε μια δυσάρεστη έκπληξη.
Το δυστυχές, για τη Νέα Αριστερά, είναι ότι δεν κατάφεραν να ενσωματώσουν τους ψηφοφόρους που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αλλά τόσο η εσωκομματική και πολύ δημόσια διαμάχη, όσο και η γενική δυσφορία του εκλογικού συνόλου απέναντι στην πολιτική, δεν λειτούργησαν συσπειρωτικά.
Κάτι που για τη Νέα Αριστερά κρούει κώδωνα κινδύνου. Αφενός έγινε μάθημα η αρνητική εικόνα που αφήνει στη δημόσια σφαίρα η εσωκομματική φιλονικία κι αφετέρου, η Νέα Αριστερά θυμίζει πολύ περισσότερο τον Συνασπισμό των Κινημάτων, από ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που συνεπάγεται δύο πράγματα: το ένα είναι πως αν υπήρχε κινηματική διαδικασία, η Νέα Αριστερά θα είχε πολύ πιο ορατό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Το άλλο είναι πως απούσης της παραγωγής ειδήσεων λόγω πολιτικών γεγονότων, η Νέα Αριστερά είναι αντιμέτωπη με την, μέχρι τώρα, ανοργάνωτη επικοινωνιακή της τακτική.
Κι ενώ το κλίμα στο εσωτερικό εντός του, σύντομα, πολιτικού κόμματος δεν είναι αρνητικό, η αδυναμία να προωθηθεί μια πραγματικά καλή αντιπολιτευτική παρουσία, κοστίζει πολύ. Έτσι, με τη συγκρότησή τους σε κόμμα, μία από τις σημαντικότερες επιδιώξεις της Νέας Αριστεράς είναι η ενίσχυση του επικοινωνιακού προφίλ και, φυσικά, η ευκαιρία να συστηθούν στους ψηφοφόρους ως δύναμη αυτόφωτη κι όχι ως διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Με δικό τους πρόγραμμα, στοχεύσεις και πολιτική παρουσία.
Χωρίς να μετανιώνουν
Ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βρίσκεται προ των πυλών μιας ακόμη διάσπασης, στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχει κάποιος σκεπτικισμός από τους «αντικασσελακικούς» πρώην (;) συντρόφους των μελών της Νέας Αριστεράς. Τι θα είχε γίνει αν είχαν παραμείνει; Θα υπήρχε η ευκαιρία να καθαιρεθεί ο Στέφανος Κασσελάκης νωρίτερα, λένε μερικοί.
Η Νέα Αριστερά, όμως, διαφωνεί. Πιθανά δικαίως. Αν μη τι άλλο, εκείνη η διάσπαση πυροδότησε ακόμη μεγαλύτερη ένταση και διεύρυνε το χάσμα μεταξύ των παλιών στελεχών και των προεδρικών του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την πλευρά τους υπήρξαν ξεκάθαροι: ούτε μετανιώνουμε, ούτε επιστρέφουμε. Η κίνηση της διάσπασης ήταν το αποτέλεσμα αγεφύρωτων πολιτικών διαφωνιών και όχι προσωπικών φιλοδοξιών.
Ακριβώς αυτό είναι το ισχυρότερο χαρτί της Νέας Αριστεράς ενόψει της συγκρότησής της σε κόμμα. Οι λόγοι της διάσπασης ήταν ιδεολογικοί κι αυτό πρέπει να αποτυπωθεί, πλέον, στο καταστατικό και τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος.
Τα παλιά στελέχη της Αριστεράς
Η Νέα Αριστερά στα συν της μετρά βαριά ονόματα από την ιστορία της Αριστεράς. Από τους αγωνιστές και αγωνίστριες του αντιδικτατορικού αγώνα, ως τα κυβερνητικά στελέχη της κυβέρνησης Τσίπρα κι όλο το ενδιάμεσο φάσμα των ανθρώπων που αποτελούν ταυτοτικούς φάρους για τη μεταπολιτευτική Αριστερά: τα αντιπολεμικά κινήματα, οι φοιτητικές εξεγέρσεις, η Γένοβα.
Μιλώντας για «παλιά» στελέχη, δεν εννοούμε τα ηλικιακά κριτήρια, αλλά τα πολιτικά. Κόσμος προερχόμενος από το ιστορικό παρελθόν, το παλιότερο και το πιο πρόσφατο, την εργασία και τα κινήματα είναι το γνώριμο δυναμικό της Νέας Αριστεράς. Και, πιθανά, το ισχυρότερο χαρτί της.
Αναμένεται να είναι ένα συνέδριο βαθιά πολιτικό, χωρίς συγκρούσεις και με τη χαρτογράφηση μιας πορείας για το επόμενο διάστημα.
