Ήταν 31 Ιουλίου του 1932 όταν μέσα από εκλογές αναδείχθηκε πρώτο κόμμα στη Γερμανία το κόμμα του Χίτλερ με ποσοστό 37,27%. Χρειάστηκαν επτά μήνες και δύο ακόμη εκλογικές αναμετρήσεις για να γίνει ο Χίτλερ, Καγκελάριος της Γερμανίας και βέβαια μια συμφωνία με τους ολιγάρχες της εποχής. Στην «Ημερήσια Διάταξη» του Ερίκ Βιγιάρ (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) περιγράφεται η συνάντηση των βιομηχάνων της Γερμανίας του Μεσοπολέμου με τον Αδόλφο Χίτλερ και στελέχη του ναζιστικού κόμματος.
Ένα «προφητικό» βιβλίο
Στο βιβλίο διαβάζουμε το πως έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους στο καθεστώς και εξασφάλισαν ρόλο, δύναμη και εργατικά χέρια, αρχικά φθηνά, στη συνέχεια τσάμπα, με την «αξιοποίηση» αιχμάλωτων σκλάβων, με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση του ναζιστικού κόμματος στην επερχόμενες εκλογές της 5ης Μαρτίου. Η συνάντηση έχει μείνει γνωστή ως “η μυστική συνάντηση της 20ης Φεβρουαρίου 1933”.
Ανάμεσα στους 25 βιομηχάνους ήταν ονόματα που αναγνωρίζουμε μέχρι σήμερα και βέβαια ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών και επικεφαλής του ομίλου βαριάς βιομηχανίας Friedrich Krupp AG, Γκούσταφ Κρουπ όπως κι ο Βίλχελμ Φον Όπελ, εκ των ιδρυτών της αυτοκινητοβιομηχανίας Οpel. Ο Χίτλερ τους παρουσίασε το όραμα του, επέμεινε στην ανάγκη ανάσχεσης της κομμουνιστικής απειλής καθώς ανάλογα με το ακροατήριο προσάρμοζε τα επιχειρήματα του και δώσανε τα χέρια. Οι βιομήχανοι χρηματοδότησαν τις πολεμικές επιχειρήσεις των ναζί και σε αντάλλαγμα είχαν φθηνά ή τσάμπα εργατικά χέρια.
Η Βayer είχε σκλάβους εργάτες από το Μάουντχάουζεν, η BMW από το Νταχάου, το Πάπενμπεργκ, το Σαχσενχάουζεν, το Νατσβάιλερ- Στρούτχοφ και το Μπούχενβαλντ. Αντίστοιχα και οι Daimler, Shell, Telefunken, Agfa και Siemens. Ενενηνταδύο χρόνια αργότερα, η εικόνα του Καπιτωλίου όπου πραγματοποιήθηκε η ορκωμοσία του 47ου προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ προκαλεί αν μη τι άλλο δυσάρεστους συνειρμούς.
Παρόντες οι ολιγάρχες
Μπροστά από το υπουργικό συμβούλιο, μπροστά από τους εκλεγμένους κυβερνήτες, σε τιμητική θέση ήταν οι πιο πλούσιοι και ισχυροί του πλανήτη και βέβαια οι τεχνολογικοί ολιγάρχες που πλέον ελέγχουν την πραγματικότητα μας. Εκεί ήταν ο Μπερνάρ Αρνό, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της LVMH, της μεγαλύτερης εταιρείας προϊόντων πολυτελείας στον κόσμο. Και βέβαια ο γιός του Αλεξάντρ κι η κόρη του Δάφνη. Εκεί ήταν κι ο Χάρολντ Χαμ, χορηγός του Τραμπ και μεγιστάνας του πετρελαίου. Εκεί κι ο Ισαάκ Περλμάτερ, χρηματοδότης του Τραμπ και πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Marvel συνοδευόμενος από τη σύζυγο του, Λόρα. Εκεί κι ο Φιλ Ρούφιν, μεγιστάνας του real estate, χορηγός και συνεταίρος του Τραμπ. Εκεί κι ο Ντάνα Γουάιτ, φίλος του Τραμπ, διευθύνων σύμβουλος του Ultimate Fighting Championship (UFC) και εδώ και λίγο καιρό μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Meta, συνοδευόμενος από τη σύζυγο του, Άνν.
Εκεί κι οι διαμορφωτές της πραγματικότητας μας, των αναγκών, των προσδοκιών και των γεγονότων. Ατσαλάκωτοι και θεσμικοί οι εκπρόσωποι των τεχνολογικών κολοσσών. Ο Τζεφ Μπέζος, ιδρυτής της Amazon κι ιδιοκτήτης πλέον της Washington Post, συνοδευόμενος από τη σύντροφο του, Λόρεν Σάντσεζ. O Σεργκέι Μπριν, συνιδρυτής της Google. Ο Σούνταρ Πιτσάι, διευθύνων σύμβουλος της Google. Ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ, ιδρυτής της Meta (Facebook, Instagram, Whatsapp) συνοδευόμενος από τη σύζυγο του, Πρισίλα Τσαν. O Τιμ Κουκ, διευθύνων σύμβουλος της Apple. Και βέβαια ο ιδρυτής της Tesla και ιδιοκτήτης του Χ, ο εκστασιασμένος αντ’αυτού του προέδρου, Ήλον Μασκ.
Ατσαλάκωτοι
Έτσι ατσαλάκωτοι όπως πριν 92 χρόνια. Έτσι αποθρασυμένοι, γεμάτοι “αρσενική ενέργεια” όπως είπε πρόσφατα ο Ζάκερμπεργκ για να δικαιολογήσει τoν τερματισμό των προγραμμάτων συμπερίληψης στον όμιλο Meta και για να έρθει χθες ο νέος πλανητάρχης να περάσει εκτελεστικά διατάγματα που βάζουν ταφόπλακα στη συμπερίληψη, στην κλιματική κρίση, στην αυτόματη χορήγηση υπηκοότητας σε παιδιά που γεννιούνται στις ΗΠΑ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθε ο εκστασιασμένος Μασκ, στο Capitol One Arena λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία να χαιρετήσει ναζιστικά, όχι μία, αλλά δύο φορές.
Σκοτάδι
Για να δικαιολογηθεί στη συνέχεια είπε πως «κούρασε το «όλοι είναι Χίτλερ» κι έκανε λόγο για «βρώμικα κόλπα». Σαφώς δεν είναι όλοι Χίτλερ, κάποιοι όμως προσφέρουν πλατφόρμα και στήριξη στους πολιτικούς εκφραστές του πιο κοντινού στον Χίτλερ, στο ανοιχτά φιλονεοναζί γερμανικό AFD. Και οι ίδιοι τυχαίνει να χαιρετούν με τρόπο που θυμίζει πολύ Χίτλερ… Έχει σημασία να μην διαχειριστούμε τη δεύτερη διακυβέρνηση Τραμπ και τον εναγκαλισμό του με τους ολιγάρχες της τεχνολογίας με όρους business as usual. Το ίδιο έκαναν τα κυρίαρχα μέσα πριν 92 χρόνια όπως 102 χρόνια νωρίτερα απέτυχαν να δουν που θα οδηγούσε το «Πραξικόπημα της Μπυραρίας». Το business as usual τότε οδήγησε στις πιο μαύρες μέρες που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Το σκοτάδι όμως μοιάζει να επιστρέφει. Ατσαλάκωτο και θεσμικό.
