Στην χρηματιστηριακή αγορά αναφέρθηκε σε ανάρτηση του ο υπουργός Επικρατείας, Άκης Σκέρτσος.
«Το χρηματιστήριο σίγουρα δεν είναι -ούτε πρέπει ούτε και μπορεί- ο καθρέφτης της αγοραστικής δύναμης ή των ανισοτήτων σε μια κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί και να είναι αδιάφορο ως οικονομικός δείκτης για όποιον δεν ασχολείται ενεργά με αυτό ή για όποιον θέλει να μελετήσει άλλες πτυχές μιας οικονομίας», ανέφερε ο Άκης Σκέρτσος.
Και συνέχισε: «Κάθε χρηματιστηριακή αγορά, όμως, είναι ο καθρέφτης δύο πολύ σημαντικών παραγόντων για μια οικονομία: της οικονομικής αξίας κάθε εισηγμένης εταιρίας αλλά και της εμπιστοσύνης των επενδυτών στην αγορά κάθε χώρας».
«Το ελληνικό χρηματιστήριο βρίσκεται από προχθές, μετά από 15 ολόκληρα χρόνια, στα επίπεδα που βρισκόταν τον Απρίλιο του 2010. Πριν ξεκινήσει δηλαδή η μεγάλη οικονομική περιπέτεια της χώρας. Για την πλειονότητα των πολιτών αυτό πέρασε ως μια -μάλλον- αδιάφορη είδηση», τόνισε ο Άκης Σκέρτσος.
Ολόκληρη η ανάρτηση του υπουργού Επικρατείας:
«Το χρηματιστήριο σίγουρα δεν είναι -ούτε πρέπει ούτε και μπορεί- ο καθρέφτης της αγοραστικής δύναμης ή των ανισοτήτων σε μια κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί και να είναι αδιάφορο ως οικονομικός δείκτης για όποιον δεν ασχολείται ενεργά με αυτό ή για όποιον θέλει να μελετήσει άλλες πτυχές μιας οικονομίας.
Κάθε χρηματιστηριακή αγορά, όμως, είναι ο καθρέφτης δύο πολύ σημαντικών παραγόντων για μια οικονομία: της οικονομικής αξίας κάθε εισηγμένης εταιρίας αλλά και της εμπιστοσύνης των επενδυτών στην αγορά κάθε χώρας.
Το ελληνικό χρηματιστήριο βρίσκεται από προχθές, μετά από 15 ολόκληρα χρόνια, στα επίπεδα που βρισκόταν τον Απρίλιο του 2010. Πριν ξεκινήσει δηλαδή η μεγάλη οικονομική περιπέτεια της χώρας. Για την πλειονότητα των πολιτών αυτό πέρασε ως μια -μάλλον- αδιάφορη είδηση.
Είναι όμως έτσι;
Αν κάποιος ζητούσε μια φωτογραφία του τι συνέβη πολιτικά και οικονομικά στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια, η πορεία του γενικού δείκτη τιμών του ελληνικού χρηματιστηρίου -από τον Απρίλιο του 2010 έως τον Αύγουστο του 2025- θα του έδινε όλες τις βασικές απαντήσεις.
Πολύ απλά διότι θα έβλεπε χονδρικά 4 πολιτικές και οικονομικές περιόδους: την πρώτη της απόλυτης κατάρρευσης των οικονομικών αξιών και μαζί κάθε εμπιστοσύνης που ήρθε από τον Απρίλιο του 2010 μετά την έξοδο της χώρας από τις αγορές και την είσοδο της στα μνημόνια, έως τον Μάιο του 2012.
Τη δεύτερη περίοδο της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ έως τέλος του 2014, όπου καταβλήθηκαν φιλότιμες προσπάθειες υλοποίησης των υποχρεώσεων της χώρας, με στόχο τόσο τη δημοσιονομική εξυγίανση όσο και την οικονομική ανάκαμψη και αποτέλεσμα την ανάκτηση της μισής ζημιάς της πρώτης διετίας.
Την τρίτη περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που κόντεψε να τινάξει την οικονομία στον αέρα καταγράφοντας τα χαμηλότερα επίπεδα αξιών στην ελληνική χρηματιστηριακή αγορά καθόλη τη διάρκεια της κρίσης και καθιστώντας το ελληνικό χρηματιστήριο μια no mans land για έλληνες και ξένους επενδυτές.
Και τέλος την τέταρτη περίοδο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, από το 2019 έως σήμερα, που παρά τις βαριές επιπτώσεις της πανδημίας στην οικονομική δραστηριότητα και τα υπόλοιπα εξωγενή σοκ (πόλεμος σε Ουκρανία και μέση ανατολή, ενεργειακή κριση, κρίση πληθωρισμού κοκ) κατάφερε να ανακτήσει την εμπιστοσύνη ξένων και ελλήνων επενδυτών, επιστρέφοντας στην επενδυτική βαθμίδα και προσελκύοντας τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο διαχειριστή προκειμένου να επενδύσει στο ελληνικό χρηματιστήριο.
Ποια είναι τα πολιτικά και οικονομικά μαθήματα που μας διδάσκει αυτή η εικόνα;
Συμπέρασμα 1ο:
Η ανάκαμψη είναι πολύ πιο αργή από την πτώση. Στην προκειμένη περίπτωση ήρθε μετά από 15 χρόνια. Η εμπιστοσύνη παντού -από την οικονομία έως την πολιτική- έρχεται με τα πόδια και φεύγει καλπάζοντας.
Συμπέρασμα 2ο:
Οι ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις πετυχαίνουν χάρη στην πολιτική σταθερότητα που εξασφαλίζουν -και εφόσον εφαρμόζουν βεβαίως τις κατάλληλες πολιτικές- πιο στιβαρή ανάκαμψη από τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία για τις εξελίξεις στην οικονομία μετά τις εκλογές του 2027.
Συμπέρασμα 3ο:
Είναι πολιτική και ιστορική μας ευθύνη να μην ξεχάσουμε. Ο αγώνας για διατήρηση της μνήμης ώστε να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος είναι ο καθημερινός αγώνας που πρέπει να δίνει κάθε δημοκρατία προκειμένου να παραμείνει δημοκρατία».
