Θα μπορούσε να θεωρηθεί προαναγγελθείς ο τρόπος με τον οποίο διαλύθηκε με τη ζηλωτική συμβολή της Ελληνικής Αστυνομίας το σημερινό συλλαλητήριο – αρκεί να θυμηθούμε τα κυβερνητικά στελέχη που απειλούσαν προ εβδομάδων ότι η μαζική αυτή διαδήλωση εναντίον τους θα αποτελέσει το εφαλτήριο για τον εμπρησμό της Αθήνας.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτό το σχόλιο αυτοεπιβεβαίωσης δεν έχει έρθει ακόμα, πράγμα που δεν σημαίνει ωστόσο ότι θα καθυστερήσει και πολύ. Γιατί αν κάτι δείχνει το μένος -προφανέστατα εντεταλμένο- με το οποίο η αστυνομία επιτέθηκε συλλήβδην στους διαδηλωτές της κατά πολλούς μεγαλύτερης συγκέντρωσης που έχει δει ποτέ η χώρα, όταν το συνδυάσουμε με τις σπασμωδικές κινήσεις με τις οποίες διαχειρίστηκαν οι κυβερνώντες τον κλονισμό των τελευταίων εβδομάδων, είναι ότι κατά βάση πια δεν ξέρουν τι κάνουν.
Έχει περάσει φαίνεται ανεπιστρεπτί η εποχή που η επικοινωνιακή υπεροπλία έπνιγε τις αντικυβερνητικές αντιδράσεις στη γέννα. Η οίηση με την οποία αντιμετώπισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη τον θεσμικό ρόλο της μετά τις εκλογές του 2023, την άφησε απροετοίμαστη για ένα τεράστιο κύμα απονομιμοποίησης της κυβέρνησης που εκφράστηκε σήμερα από γωνιά σε γωνιά της χώρας, από το μικρότερο νησί μέχρι την ασφυκτικά γεμάτη πρωτεύουσα.
Αυτό διεφάνηκε ξεκάθαρα από τα πρώτα συλλαλητήρια για τα Τέμπη πριν μερικές εβδομάδες. Επιχειρήθηκε ταυτόχρονα η καταστολή και ο εξευμενισμός τους, η συμπόνοια για τους συγγενείς των θυμάτων πλάι στις πιο χυδαίες επιθέσεις εναντίον τους, η αναγνώριση των σφαλμάτων πλάι με την εξάλειψή τους. Είναι και δεν είναι ασφαλείς πλέον οι σιδηρόδρομοι (δεν είναι), υπήρχαν και δεν υπήρχαν εύφλεκτα καύσιμα που ευθύνονται για περίσσεια θανάτων, αναγνωρίζουμε τον πόνο των συγγενών, αλλά και τους πυροβολούμε ως κομματικά εγκάθετους.
Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες εβδομάδες επιστρατεύτηκε οποιοδήποτε εργαλείο μπορούσε να τραβήξει το φιλοκυβερνητικό μπλοκ από τη μακρά παράδοση της Δεξιάς στην -αποτυχημένη συνήθως- διαχείριση κρίσεων προκειμένου να αποτρέψει τον κόσμο από τη συμμετοχή στα συλλαλητήρια. Η στρατηγική αυτή, καίτοι ασύντακτη, αποδείχθηκε και πάλι άκαρπη, καθώς μόνο για την Αθήνα οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από τις 420.000 μέχρι τις 800.000 κόσμου στους δρόμους, ενώ οι περισσότερες πόλεις της Ελλάδας είδαν πλήθη που δεν έχουν συγκεντρωθεί ποτέ ξανά.
Κοινώς, το συμβόλαιο εκείνο που διστακτικά ανανεώθηκε στις εκλογές του 2023, φαίνεται πλέον να έχει σπάσει μονομερώς από την πλευρά της κοινωνίας. Και μπορεί αυτή η διάρρηξη να έχει στο επίκεντρο την προκλητική και εν τέλει προσβλητική απέναντι στο ίδιο το πένθος των ζωντανών στάση της κυβέρνησης, είναι όμως δύσκολο να θεωρήσουμε ότι αυτή θα μπορούσε να συντελεστεί χωρίς τη θραύση εκείνων των υποσχέσεων που οδήγησαν τον κόσμο να ξαναστηρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη στις τελευταίες κάλπες.
Για να το πούμε πιο συγκεκριμένα: αυτό που δείχνουν οι σημερινές συγκεντρώσεις με τη μαζικότητά τους, είναι ότι κανείς πια δεν βλέπει ότι αυτή η κυβέρνηση εξασφαλίζει κάποια «σταθερότητα». Κανείς πια δεν δέχεται ότι η οργή και δυσαρέσκειά του για τα Τέμπη μπορούν να παραμεριστούν για χάρη μιας μεγαλύτερης εικόνας. Και φυσικά, κανείς πια δεν δέχεται ότι η διαχείριση των Τεμπών αφορά μεμονωμένες παρασπονδίες και αστοχίες κάποιων λειτουργών του κράτους. Αντίθετα, αποκαλύπτει όλη τη θεσμική διάβρωση στην οποία βασίζει το κυβερνητικό σχήμα την αυταρχική κυριαρχία του.
Όταν, δε, η απονομιμοποίηση εκδηλώνεται πια με παρουσία κόσμου στον δρόμο από το Φιξ μέχρι την Πατησίων κι από το Χίλτον μέχρι το Γκάζι με παραλυμένες την Αθηνάς και την Πειραιώς, το μέγεθος και η ένταση της καταδίκης φτάνουν πια να διαφεύγουν κι από τα πιο δυσοίωνα σενάρια που μπορούσαν να φανταστούν οι κυβερνώντες.
Αυτό δείχνει κι ο σπασμωδικός τρόπος με τον οποίον αποκάλυψαν στο διάχυτο αυτό πλήθος -ένα μεγάλο μέρος του οποίου εμφανέστατα δεν είχε καμία εμπειρία διαδηλώσεων- ότι ο ένας και μοναδικός σκοπός της κυβέρνησης και των ενεργούμενων ΜΑΤ της ήταν όχι απλά να διαλύσουν τη συγκέντρωση, αλλά και να την κρατήσουν διαλυμένη· γι’ αυτό άλλωστε υποδέχθηκαν τους διαδηλωτές που επιχείρησαν να ξανασυσπειρωθούν στο Σύνταγμα με χημικά και αύρες.
Ό,τι κι αν έχει δοκιμάσει να κάνει η κυβέρνηση τις τελευταίες εβδομάδες για να διαχειριστεί την κατάσταση της έχει γυρίσει μπούμερανγκ – κι αυτό πριν καν υποστεί το δυσάρεστο για εκείνη θέαμα των μαζικών διαδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα με κεντρική κραυγή το «Δολοφόνοι!». Εφεξής, μπαίνει ακόμα περισσότερο στον ρόλο του πληγωμένου ζώου, θέση στην οποία λογικά αναμένεται να χρησιμοποιήσει το μόνο εργαλείο που της έχει μείνει: ανεξέλεγκτη βία. Επικοινωνιακή, αντιθεσμική και όπως έδειξε σήμερα, φυσική.
