Στην ειρηνευτική σύνοδο του Καϊρου για τη Μέση Ανατολή αναφέρεται σχόλιο της Frankfurter Allgmemeine Zeitung. “Ακόμη και η “ειρηνευτική σύνοδος κορυφής” που έχει προγραμματιστεί για αυτό το Σάββατο στο Κάιρο, δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο πυροδότης για την ανάφλεξη της πολυαναφερόμενης πυρκαγιάς βρίσκεται στην Τεχεράνη.
Οι σκιώδεις στρατοί του Ιράν είναι συγκεντρωμένοι γύρω από το Ισραήλ σαν μια τανάλια που εκτείνεται στο Ιράκ, τη Συρία, τον Λίβανο, τα παλαιστινιακά εδάφη και την Υεμένη.
Οι Φρουροί της Επανάστασης τους δημιουργούν εδώ και χρόνια και όλες οι διπλωματικές προσπάθειες της Δύσης δεν μπόρεσαν να το αλλάξουν αυτό, ούτε προσφορές όπως η συμφωνία για τα πυρηνικά ούτε πιέσεις μέσω κυρώσεων. Στο τέλος, το Ισραήλ πρέπει να βασιστεί στα (αμυντικά) όπλα του και στην υποστήριξη της Αμερικής. Άλλο ένα μάθημα για τη νέα γερμανική αλλαγή”.
Η άνοδος του αντισημιτισμού στη Γερμανία
Στην άνοδο του αντισημιτισμούαναφέρεται το κύριο άρθρο του Spiegel και διερωτάται εάν η Γερμανία εθελοτυφλούσε τόσα χρόνια. Στο δημοσίευμα αναφέρεται: “Οι Εβραίοι κρύβονται και πάλι στη Γερμανία. Κάποιοι κρύβουν τα ονόματά τους στα κουδούνια τους, άλλοι δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Κάποια εστιατόρια έκλεισαν.
Το Κέντρο Έρευνας και Πληροφόρησης για τον Αντισημιτισμό κατέγραψε 202 αντισημιτικά περιστατικά στη Γερμανία μόνο από τις 7 έως τις 15 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους. Σε αρκετές πόλεις, πολυκατοικίες σημαδεύτηκαν με το αστέρι του Δαβίδ. Σε έναν τοίχο στη Βρέμη το γκράφιτο έγραφε: “Για κάθε σιωνιστή μια σφαίρα”.
Στο Μάιντς, άγνωστοι έσκισαν τη σημαία του Ισραήλ από το δημαρχείο και της έβαλαν φωτιά. Θα μπορούσε να αναγνωριστεί και να καταπολεμηθεί η έκταση του αντισημιτισμού μεταξύ των μεταναστών και των μουσουλμάνων στη Γερμανία; Εθελοτυφλούσαμε; Μήπως ξέφυγε κάτι από το κράτος; Και ποια θα μπορούσε να είναι η λύση;”
Η Kölner Stadt Anzeiger γράφει για το ίδιο θέμα: “Την Κυριακή, οι φίλοι του Ισραήλ θέλουν να εκφραστούν. Με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της ισλαμιστικής οργάνωσης Χαμάς στο Ισραήλ, οι διαδηλώσεις στη συνοικία Νοϊκέλν του Βερολίνου είχαν ως κοινό παρανομαστή το ξέσπασμα μίσους κατά του ισραηλινού κράτους. Τώρα όμως θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση στην Πύλη του Βρανδεμβούργου με σύνθημα “Αντιστάσου στην τρομοκρατία, το μίσος και τον αντισημιτισμό. Αλληλεγγύη και συμπόνοια με το Ισραήλ”. Κάποιος όμως θα έπρεπε να φωνάξει: Επιτέλους! Και να ρωτήσει: Γιατί με τόση καθυστέρηση;”
100 χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας
Στα εκατό χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας (2/9/1923) αναφέρεται δημοσίευμα της Süddeutsche Zeitung, το οποίο σημειώνει: “Κανείς δεν ονειρεύτηκε το τέλος της Κάλλας πιο όμορφα από τον Φεντερίκο Φελίνι στην ταινία του “Και το πλοίο φεύγει”.
Λίγο πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια περίεργη παρέα που αγαπά την όπερα, έχει περίεργες συνήθειες (όπως να νανουρίζει κοτόπουλα τραγουδώντας) και είναι εντελώς απολίτικη, σαλπάρει με ένα υπερωκεάνιο. Εκεί με τη συνοδεία του ανέμου και της μουσικής, οι στάχτες μιας “απόλυτης ντίβας” σκορπίζονται στη θάλασσα στα ανοιχτά του νησιού όπου γεννήθηκε.
Η υποδοχή όμως προσφύγων προκαλεί την καταπόντιση του ατμόπλοιου, το οποίο τελικά βυθίζεται από ένα πολεμικό πλοίο. Οι στάχτες της Μαρίας Κάλλας σκορπίστηκαν επίσης στη θάλασσα, ανοιχτά του νησιού Σκορπιός, το οποίο ανήκε στον κάποτε εραστή της Αριστοτέλη Ωνάση και ο οποίος είναι θαμμένος εκεί. Έτσι οι δύο τους είναι κοντά στο θάνατο, αλλά χωρισμένοι για πάντα. Ακριβώς όπως ο Τριστάνος και η Ιζόλδη, όπως η Μήδεια και ο Ιάσονας, η Νόρμα και ο Πολλιόνε”.
Πηγή: Deutsche Welle