Του Κώστα Ράπτη
Η πολυσυζητημένη ήδη συνέντευξη του Βλαντίμιρ Πούτιν στον Αμερικανό συντηρητικό δημοσιογράφο Τάκερ Κάρλσον δεν ήταν το μοναδικό σκέλος της επικοινωνιακής επίθεσης του Ρώσου προέδρου ενόψει της συμπλήρωσης δύο ετών από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η συνέντευξη που έδωσε ο ένοικος του Κρεμλίνου προς τον Ρώσο δημοσιογράφο Πάβελ Ζαρούμπιν.
Θα έπρεπε μάλλον να τη χαρακτηρίσουμε μετα-συνέντευξη, καθώς σε αυτήν ο ένοικος του Κρεμλίνου σχολιάζει εκ των υστέρων την εμπειρία του με τον Κάρλσον, παραδέχεται ότι οι εκτενείς αναφορές του στη ρωσική ιστορία μπορεί να κούρασαν και προσθέτει εκ των υστέρων θέματα, τα οποία θα ήθελε να έχουν συζητηθεί.
Ένα από αυτά είναι η εργαλειοποίηση, όπως την αντιλαμβάνεται ο Πούτιν, των σχέσεων μεταξύ των εθνοτήτων από την αμερικανική πλευρά, ιδίως δε οι αλλεπάλληλες αναφορές προσφάτως του επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Άντονι Μπλίνκεν στα παλαιότερα πογκρόμ κατά των εβραίων στην (τσαρική) Ρωσία, από τα οποία και διέφυγε η οικογένεια του τελευταίου, μεταναστεύοντας στην Αμερική.
Ο Πούτιν δεν κρύβει την ενόχλησή του από αυτές τις αναφορές, οι οποίες κατά τη γνώμη του στόχο έχουν να παρουσιάσουν στο δυτικό ακροατήριο τους Ρώσους ως εγγενώς βαρβάρους. Αλλά δεν χάνει την ευκαιρία να σημειώσει ότι η οικογένεια Μπλίνκεν κατάγεται από τη σημερινή Ουκρανία, συνεπώς, κάνοντας λόγο για “ρωσικά πογκρόμ”, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών είναι σαν να παραδέχεται ότι δεν υπήρξε διακριτή ουκρανική οντότητα και τα εν λόγω μέρη ήσαν ιστορικώς ρωσικά.
(Ο ένοικος του Κρεμλίνου, παρεμπιπτόντως αναφέρει ότι το πρώτο καταγεγραμμένο πογκρόμ σημειώθηκε στην Οδησσό, στον απόηχο της ανακάλυψης της σορού του απαγχονισμένου Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’, ενώ παράλληλα υποστηρίζει ότι τα επόμενα χρόνια απέναντι στην αντισημιτική βία, την οποία ακόμη και οι τσαρικές αρχές επιχείρησαν να καταστείλουν, σχηματίσθηκαν μικτές πολιτοφυλακές Ρώσων και Εβραίων νεαρών).
Όμως τις περισσότερο ενδιαφέρουσες πολιτικώς βολές ο Ρώσος πρόεδρος τις επιφυλάσσει για τη Γερμανίδα υπουργό Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ.
Ο Πούτιν στέκεται αρχικώς στο ότι η επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας προέρχεται από το κόμμα των Πρασίνων. Όπως υποστηρίζει αυτό το τμήμα του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος καλλιεργεί τους φόβους των ψηφοφόρων για την κλιματική αλλαγή και με τον τρόπο αυτό φθάνει ενίοτε μέχρι την εξουσία, μόνο και μόνο για να ακολουθήσει έκτοτε εντελώς άσχετες πολιτικές. Το παράδειγμα του Πούτιν είναι ότι το μερίδιο του άνθρακα στο ενεργειακό μείγμα της Γερμανίας (που ήταν ήδη υψηλότερο από της Ρωσίας) έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και η “πράσινη ατζέντα” αγνοείται.
Το δεύτερο σημείο είναι ότι η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών και οι όμοιοί της είναι προφανώς εχθρικοί απέναντι στη Ρωσία, αλλά είναι εντέλει εχθρικοί και προς την ίδια τους τη χώρα, αντιμετωπίζοντας με περιφρόνηση τις οικονομικές της ανάγκες με περιφρόνηση, πράγμα πρωτοφανές για τόσο υψηλόβαθμους πολιτικούς.
Το τρίτο και πιο παράδοξο σημείο της πολεμικής του Πούτιν είναι πως ο ίδιος διαφωνεί με τη λογική ότι η σημερινή γενιά των Γερμανών φέρει πλήρη πολιτική ευθύνη για οτιδήποτε διέπραξε η ναζιστική Γερμανία. Το να αποδοθεί ένα τέτοιο στίγμα στους Γερμανούς, είναι κατά τον Πούτιν “άδικο” και συνιστά παράχρηση των δοκιμασιών του σοβιετικού και άλλων λαών κατά τον πόλεμο. Η οδηγός αρχή θα έπρεπε να είναι το ποιος κάνει τι στον παρόντα χρόνο.
Από το σημείο αυτό ο Πούτιν προχωρά στην παρατήρηση ότι η λογική της “εξαίρεσης” και της υπεροχής κάποιου έθνους έναντι άλλων, είναι το σημείο από το οποίο ξεκίνησε ο ναζισμός και αυτό έχει γνωρίσει στις μέρες μας τέτοια διάδοση που θα πρέπει να αντιμετωπισθεί σε πραγματικά παγκόσμιο επίπεδο.
Η συνέντευξη προς τον Ζαρούμπιν έχει μέχρι τώρα κυρίως συζητηθεί σχετικά με την αποστροφή του Πούτιν ότι ο Μπάιντεν είναι περισσότερο προβλέψιμος και έμπειρος πολιτικός και από αυτή την άποψη προτιμότερος συνομιλητής της Ρωσίας.
Ωστόσο, τα παραπάνω αποσπάσματα υποδηλώνουν ότι ο Ρώσος ηγέτης δεν έχει παραιτηθεί από την ιδέα να ρίξει γέφυρες όχι μόνο προς την αμερικανική πλευρά, όπως έπραξε με τον Τάκερ Κάρλσον, αλλά επίσης και κυρίως προς τη Γερμανία, απευθυνόμενος προς ένα τμήμα της ελίτ και του εκλογικού της σώματος σε μία συγκυρία κατά την οποία συσσωρεύονται πολλά γερμανικά αδιέξοδα. Πάντοτε, εννοείται, σε συνδυασμό με δηκτικές παρατηρήσεις, στα όρια του απαξιωτικού.