Ουραγός στην Ευρώπη είναι η Ελλάδα σχετικά με την ποιότητα της εργασίας, αφού η χώρα κατέχει την τελευταία θέση στην Ε.Ε. των 27 κρατών – μελών σχεδόν σε όλους τους συγκρίσιμους επιμέρους δείκτες.
Οι πιο ποιοτικές θέσεις εργασίας εντοπίζονται σε χώρες που διαθέτουν αναπτυγμένες βιομηχανικές δομές. Τέτοιες είναι η Γερμανία, το Λουξεμβούργο και οι σκανδιναβικές χώρες, όπου διαπιστώνονται ανάλογα υψηλά ποσοστά απασχόλησης. Αντίθετα, χώρες των οποίων η παραγωγική δομή υστερεί, όπως είναι η Ελλάδα, η Βουλγαρία και η Ρουμανία, χαρακτηρίζονται από τον συνδυασμό χαμηλής ποιότητας και ποσότητας της εργασίας.
Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις του Ευρωπαϊκού Συνδικαλιστικού Ινστιτούτου (ETUI), από τους έξι επιμέρους τομείς που λαμβάνονται υπόψη η χώρα μας είναι σε πέντε εξ αυτών σε κάποια από τις τρεις τελευταίες θέσεις. Οι υπο-δείκτες που έχουν ληφθεί υπόψη είναι:
Η ποιότητα του εισοδήματος, που εξαρτάται από την προβλεψιμότητα (ικανότητα να προβλέψει κανείς τα έσοδά του για τους επόμενους τρεις μήνες) και την επάρκεια του εισοδήματος (σε επίπεδο νοικοκυριού). Στον συγκεκριμένο υποδείκτη η Ελλάδα βρίσκεται τρίτη από το τέλος και μόνο η Βουλγαρία και η Ρουμανία έχουν χειρότερες επιδόσεις. Αιτία το γεγονός ότι η απασχόληση στην Ελλάδα προέρχεται από κλάδους που χαρακτηρίζονται από εποχικότητα, χαμηλή παραγωγικότητα, υψηλό αριθμό εργάσιμων ωρών και χαμηλές απολαβές.
Μορφή απασχόλησης, χρόνος και συνθήκες εργασίας
Οι μορφές απασχόλησης και επαγγελματικής ασφάλειας. Εξετάζεται το ποσοστό ακούσιας προσωρινής απασχόλησης, ακούσιας μερικής απασχόλησης και ασφάλειας στην εργασία.
Ο χρόνος εργασίας και η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής έχουν σχέση με το μερίδιο των απασχολούμενων που εργάζονται πάνω από 48 ώρες την εβδομάδα, με το μέσο ποσοστό εργαζομένων που δουλεύουν εκτός «κοινωνικού» ωραρίου (βάρδιες, Σαββατοκύριακο, νύχτα και απόγευμα) και με το κατά πόσο «το ωράριο εργασίας ταιριάζει με τις κοινωνικές υποχρεώσεις».
Οι συνθήκες εργασίας, που εξαρτώνται από την ένταση της εργασίας, την αυτονομία στο εργασιακό περιβάλλον και τους φυσικούς παράγοντες κινδύνου, ενώ «μετράνε» οι δυνατότητες επαγγελματικής εξέλιξης και η συμμετοχή σε προγράμματα κατάρτισης/εκπαίδευσης.
Οι θεσμοί συλλογικής εκπροσώπησης σχετίζονται με το ποσοστό κάλυψης των εργαζομένων από συλλογικές διαπραγματεύσεις, με το ποσοστό συμμετοχής σε συνδικαλιστικές οργανώσεις κ.λπ.