Του Κώστα Ράπτη
Η άρνηση των χωρών της Δύσης να αναγνωρίσουν ως δημοκρατικές τις εκλογές που έδωσαν στον Βλαντίμιρ Πούτιν μια πέμπτη θητεία στην προεδρία της Ρωσίας αποτελούν τη μία όψη του νομίσματος. Την άλλη όψη αποκαλύπτει ο κατάλογος των ξένων ηγετών οι οποίοι έσπευσαν να συγχαρούν για τη νίκη του τον ισχυρό άνδρα του Κρεμλίνου. Συνδυαζόμενες οι δύο αυτές όψεις δίνουν την πλήρη εικόνα του διχασμού της υφηλίου, σε μία συγκυρία δραματικών αλλαγών συσχετισμών. Όμοια με τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας την επαύριο της εισβολής της στην Ουκρανία, η αποκήρυξη της νομιμοποίησης του Πούτιν, πολύ απέχει από το να αποτελεί “οικουμενικό” φαινόμενο – και είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πλέον πότε η Δύση “απομονώνει” και πότε “απομονώνεται”.
Στον κατάλογο όσων έδωσαν τα συγχαρητήριά τους στον Πούτιν την πρώτη θέση καταλαμβάνουν (και αυτό δεν εκπλήσσει) οι ηγέτες άλλων μετασοβιετικών χωρών: λ.χ. οι πρόεδροι του Ουζμπεκιστάν, Σαβκάτ Μιρζιγιόγιεφ, του Τατζικιστάν, Εμόμαλι Ραχμόν, της Λευκορωσίας, Αλεκσάντρ Λουκασένκο και του (κατά τα λοιπά αγαπημένου της Δύσης) Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίγιεφ. Συμπεριλαμβάνεται επίσης, και έχει αυτό τη σημασία του, η Ευγενία Γκούτσουλ της αυτονομημένης από τη Μολβαδία περιοχής των Γκαγκαούζων.
Ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπινγκ, ο οποίος έχει διακηρύξει τη “δίχως όρια φιλία” των δύο χωρών, συνεχάρη τον Πούτιν, αναφέροντας μεταξύ άλλων: “Η Κίνα και η Ρωσία είναι οι μεγαλύτεροι γείτονες η μία της άλλης και έχουν ολοκληρωμένη στρατηγική συνεργατική εταιρική σχέση στη νέα εποχή”.
Αλλά και ο πρωθυπουργός της Ινδίας Ναρέντρα Μόντι τόνισε σε ανάρτησή του ότι προσβλέπει στη συνεργασία με τον Πούτιν για την περαιτέρω ενίσχυση της δοκιμασμένης στον χρόνο Ειδικής Προνομιακής Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης μεταξύ Ινδίας και Ρωσίας”. Όπως συνέβη και με τις οικονομικές κυρώσεις, η χώρα του Μόντι δεν αφήνει τα ανοίγματά της προς τη Δύση να ακυρώσουν τη χρονολογούμενη από τη σοβιετική εποχή συνεργασία της με τη Ρωσία. Άλλωστε τα άγχη της Ινδίας σχετικά με την κινεζική ανάδυση απαντώνται και με την καλλιέργεια “αντιβάρων” εντός του πλαισίου της Ομάδας BRICS.
Νέο μέλος της ομάδας αυτής το Ιράν συνεχάρη δια του προέδρου του, Εμπραχίμ Ραϊσί για την “αποφασιστική νίκη του”. Προφανώς αισθάνεται την αναλογία ανάμεσα στις ρωσικές και τις ιρανικές εκλογές της 1ης Μαρτίου, όπου οι Ιρανοί συντηρητικοί πέτυχαν εξίσου “αποφασιστική” νίκη, εν μέσω μαζικού αποκλεισμού δυνάμει απειλητικών υποψηφιοτήτων, αλλά και με το χαμηλότερο στα χρονικά της Ισλαμικής Δημοκρατίας ποσοστό προσέλευσης των ψηφοφόρων.
Υπενθυμίζεται ότι Ρωσία και Ιράν συμπολεμούν στη Συρία και έχουν ενισχύσει το τελευταίο διάστημα τη συνεργασία τους σε όλους τους τομείς, όντας άλλωστε οι δύο χώρες υπό το βαρύτερο καθεστώς κυρώσεων που έχει επιβάλει η Δύση.
Η Μέση Ανατολή, που αποτελεί τον χώρο διεύρυνσης της Ομάδας BRICS, επεφύλαξε στον Πούτιν ορυμαγδό συγχαρητηρίων. Από τον εμίρη του Κουβέιτ, που υπήρξε χρονικά ο πρώτος, μέχρι τον βασιλέα του Μπαχρέιν, τον Εμίρη του Κατάρ, τον πρόεδρο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, τον σουλτάνο του Ομάρ και, κυρίως, τον διάδοχο της Σαουδικής Αραβίας, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, οι μονάρχες του πετρελαιοπαραγωγού Περσικού Κόλπου εμφανίσθηκαν αδιάφοροι προς την δυτική εκστρατεία απονομιμοποίησης του Ρώσου ηγέτη. Σε αυτούς θα πρέπει να προστεθεί ο πρόεδρος της Αλγερίας, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής και βέβαια ο Μπασάρ αλ Άσαντ της Συρίας.
Ομοίως, στη Λατινική Αμερική οι πρόεδροι της Βολιβίας, Λουίς Άρσε, της Νικαράγουα, Ντανιέλ Ορτέγα, της Ονδούρας, Σιομάρα Κάστρα και της Κούβας, Μιγέλ Ντίας-Κανέλ βρέθηκαν μεταξύ των πρώτων ηγετών που συνεχάρησαν τον Πούτιν.
Εάν ο κατάλογος αυτός, θυμίζει ενίοτε κάτι από τη σοβιετική εποχή, δεν παύει ταυτόχρονα να είναι και προσκλητήριο όλων των κατά τη Δύση “μαύρων προβάτων” της διεθνούς σκηνής, στο οποίο βεβαίως ανταποκρίθηκαν ηγέτες όπως ο Κιμ Γιονγκ-Ουν της Βόρειας Κορέας, ο πρωθυπουργός της Βιρμανίας και ο ηγέτης της “Σερβικής Δημοκρατίας” της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης Μίλοραντ Ντόντικ.
Ιδιαίτερη δυσφορία προκαλούν στη Δύση οι πληροφορίες ότι τον Πούτιν συνεχάρη και ο Πάπας Φραγκίσκος, ο οποίος έχει καταστήσει εμφανή την επιλογή του να κρατήσει “ίσες αποστάσεις” στην ουκρανική σύγκρουση, προσβλέποντας ίσως σε κάποιον μεσολαβητικό ρόλο.
Αλλά αυτός που κατεξοχήν ξεχωρίζει, καθότι ηγέτης χώρας του ΝΑΤΟ, είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος επιμένει στην (αποδοτική μέχρι στιγμής) επιλογή της γεωπολιτικής ακροβασίας. Με την ευκαιρία των συγχαρητηρίων του, μάλιστα, υπενθύμισε ότι είναι έτοιμος να μεσολαβήσει και αυτός στη σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας.