Μια δημοφιλής τουρκική εφημερίδα χαρακτήρισε το κίνημα Τσαμπάντ των Χασιδιστών Εβραίων ως “εγκληματική οργάνωση” και ισχυρίστηκε ότι κατασκοπεύει για λογαριασμό της Μοσάντ.
Η εφημερίδα εκφράζει ανησυχίες για την πιθανή μετατροπή της βόρειας Κύπρου σε μέρος του “Great Israel Project” εάν δεν σταματήσουν οι συνεχιζόμενες πωλήσεις γης.
Επικαλούμενη Τουρκοκύπριο αξιωματούχο, ένα πρωτοσέλιδο άρθρο το πρωί της Τετάρτης στη Millî Gazete, μια εφημερίδα που συνδέεται με το ισλαμιστικό κίνημα Millî Görüş, του Νετζμετίν Ερμπακάν και υποστηρίζει ότι ο επικεφαλής του Τσαμπάντ στην τουρκοκρατούμενη βόρεια πλευρά της Κύπρου, Χαΐμ Αζίμοφ, στάλθηκε στο νησί από τις ΗΠΑ το 2006.
“Μετά την αποχώρηση του Ραούφ Ντενκτάς και την εκλογή του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στις εκλογές του 2008, ξεκίνησε η πολιτική δραστηριότητα του Τσαμπάντ στα κατεχόμενα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ίδρυσαν περισσότερες από εκατό εταιρείες. Δικηγόροι και οικοδόμοι άρχισαν να αγοράζουν οικόπεδα μέσω αυτών. Μια τράπεζα ιδρύθηκε επίσης κατά την περίοδο της πανδημίας. Πραγματοποιούν μεταφορές χρημάτων μέσω αυτής της τράπεζας”, φέρεται να είπε ο αξιωματούχος.
Ισχυρίστηκε ότι μέσω της οργάνωσης, οι Σιωνιστές έχουν εξασφαλίσει περίπου 25.000 στρέμματα γης στο ψευδοκράτος μέσω σχεδόν 2.000 εταιρειών.
Ο αξιωματούχος φέρεται επίσης να είπε: “Οι δραστηριότητές τους δεν είναι νόμιμες. Δεν έχουν καμία άδεια. Πάλεψα γι’ αυτό, αλλά η αστυνομία με προειδοποίησε και είπε ότι μπορεί ακόμη και να με σκοτώσουν. Το Τσαμπάντ συνεργάζεται με τη μαφία”.
Το άρθρο κατηγορούσε επίσης το κίνημα των Χασιδιστών ότι αγόρασε γη κοντά σε στρατιωτικές βάσεις για να συλλέξει και να μεταφέρει πληροφορίες στην ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών. “Το Τσαμπάντ διαπράττει πολλά εγκλήματα. Ξεπλένουν χρήματα και διαρρέουν πληροφορίες στη Μοσάντ. Αποκρυπτογραφούν όλα τα στρατιωτικά σημεία. Αγοράζουν γη κοντά σε στρατιωτικές περιοχές”, δήλωσε ο αξιωματούχος.
Το άρθρο μάλιστα φτάνει στο σημείο να ισχυρίζεται ότι το Τσαμπάντ υποστηρίζει την κοινότητα LGBT, ένας ισχυρισμός που όποιος γνωρίζει τη αίρεση των χασιδιστών θα καταλάβει ότι απέχει πολύ από το να είναι αλήθεια.
To Millî Görüş
Οι δραστηριότητες της τουρκικής κυβέρνησης σε ευρωπαϊκό έδαφος – είτε αποσκοπούν σε κατασκοπεία είτε σε επιρροή – καθοδηγούνται και ενορχηστρώνονται από τις πρεσβείες και τα προξενεία της, τα οποία λειτουργούν υπό διπλωματική ασυλία. Ωστόσο, οι πρεσβείες επιβλέπουν ένα ευρύ δίκτυο MKO, που κυμαίνονται από θρησκευτικές οργανώσεις έως ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Ένα βασικό γρανάζι σε αυτό το μηχάνημα είναι το Millî Görüş (“Εθνικό Όραμα”). Το Millî Görüş, που ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 από τον πολιτικό μέντορα του Ερντογάν, Νετζμετίν Ερμπακάν, είναι ένας ισλαμιστικός οργανισμός με ισχυρή εθνικιστική στροφή, ένα κίνημα που υιοθετεί πολλές από τις θέσεις, τους στόχους και την τακτική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, αλλά προσθέτει μια νεο-οθωμανική επίγευση. Το κίνημα λειτουργεί εδώ και καιρό στην Ευρώπη, όπου έχει περίπου 300.000 μέλη και αλληλέγγυους και ελέγχει εκατοντάδες τζαμιά, κυρίως στη Γερμανία.
Οι αρχές σε όλη την Ευρώπη εκφράζουν σταθερά τις ανησυχίες τους για το Millî Görüş. Οι ομοσπονδιακές και κρατικές υπηρεσίες ασφάλειας της Γερμανίας έχουν ιστορικά την μεγαλύτερη επαγρύπνηση. Οι γερμανικές υπηρεσίες κάνουν διάκριση μεταξύ του Millî Görüş και των ορισθέντων ως τρομοκρατικών ομάδων, αναγνωρίζοντας ότι το πρώτο ενεργεί εντός του δημοκρατικού πλαισίου και δεν υποστηρίζει τη βία στη Γερμανία. Ωστόσο, η εκτίμησή τους για τους στόχους του Millî Görüş είναι ότι προκαλεί ανησυχία και υπογραμμίζουν τις ισχυρές αντιδυτικές, αντιδημοκρατικές και αντισημιτικές απόψεις του. Παρουσιάζουν επίσης την ομάδα ως άμεση απειλή για τις προσπάθειες της κυβέρνησης να ενσωματώσει τους νεοαφιχθέντες μετανάστες, αλλά διαταράσσει και την ομαλή ενσωμάτωση των Γερμανών τουρκική καταγωγής.
Η υποστήριξη του καθεστώτος του Ερντογάν για το Millî Görüş δεν προκαλεί έκπληξη, αλλά αποκαλύπτει μια πολιτική που προωθεί εδώ και πολλές δεκαετίες η Άγκυρα. Ιστορικά, το τουρκικό κράτος υπήρξε βασικός υποστηρικτής των μη ισλαμικών μουσουλμανικών οργανώσεων που λειτουργούσαν στις διάφορες δυτικές χώρες, όπου υπήρχε μια τουρκική διασπορά. Πρόθεσή τους ήταν να αντισταθμίσουν, όχι να υποστηρίξουν, ομάδες όπως το Millî Görüş. Εκτός από εκείνες τις οργανώσεις που τροφοδοτούν τουρκικές εθνοθρησκευτικές υποομάδες όπως Αλεβίτες και Κούρδους, το τουρκικό Ισλάμ στην Ευρώπη χαρακτηριζόταν παραδοσιακά από έναν ανταγωνισμό μεταξύ ιδρυμάτων που προωθούσε το Diyanet – η τουρκική κυβερνητική υπηρεσία για θρησκευτικές υποθέσεις, που υποστήριζε τη μέτρια ερμηνεία του Ισλάμ, δίνοντας έμφαση στον αυστηρό διαχωρισμό κράτους-θρησκείας κατά τον κεμαλισμό – και τουρκικές ισλαμιστικές οργανώσεις όπως το Millî Görüş.
Με την άνοδο στην εξουσία του Ερντογάν και του ΑΚΡ, η δυναμική αυτή άλλαξε ριζικά. Μέχρι το 2005, καθώς το ΑΚΡ εδραίωνε βαθμιαία την ισχύ του στην Τουρκία, η τουρκική κυβέρνηση έκανε σημαντικές αλλαγές στα στελέχη και τις θεολογικές θέσεις του Diyanet, τοποθετώντας πιο φανατικούς ισλαμιστές. Αυτή η εσωτερική κίνηση δημιούργησε μία νέα πολιτική στην Ευρώπη: Τα όρια μεταξύ του Millî Görüş και του Diyanet, που ανταγωνίζονταν επί δεκαετίες, πολλές φορές ανελέητα, έχουν φτάσει σε σημείο να είναι μην είναι διακριτά.
Προσωπικό και ηγέτες άρχισαν να μετακινούνται κατά το δοκούν ανάμεσα στις δύο ομάδες, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν πολλές κοινές πρωτοβουλίες. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση του ΑΚΡ έφερε δύο αντίπαλες μηχανές που αντιμάχονταν για επιρροή στην τουρκική διασπορά, κάτω από το τιμόνι της. Αυτή η πολιτική έχει πολλούς στόχους, αλλά μάλλον ένα από τα πιο σημαντικά είναι να πείσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα του μεγάλου τουρκικού πληθυσμού στην Ευρώπη να ψηφίσει το ΑΚΡ πρωτίστως και στη συνέχεια να φανατικοποιήσει τους Τούρκους μουσουλμάνους. Κρίνοντας από τα αποτελέσματα των εκλογών στην Τουρκία στις κοινότητες της ευρωπαϊκής διασποράς, η στρατηγική αυτή ήταν επιτυχημένη σε μεγάλο βαθμό, συχνά μεταβάλλοντας την ισορροπία του τελικού αποτελέσματος της εθνικής ψηφοφορίας.
Πέτρος Κράνιας